Agresywne zachowania psów to często zgłaszany przez opiekunów problem, ponadto w codziennej pracy z pacjentami nieraz mamy okazję zobaczyć, na czym ona polega. Gabinet weterynaryjny większości zwierzętom kojarzy się ze stresem i bólem, a to nie pomaga w komunikacji z pacjentami przejawiającymi zachowania agresywne.
Dział: Terapia behawioralna
W grudniu ubiegłego roku w czasopiśmie „Journal of Research in Personality” ukazała się publikacja naukowa podsumowująca wyniki badań na temat relacji między ludźmi i kotami żyjącymi pod jednym dachem. Celem tej pracy było zbadanie i ewentualna próba poprawy relacji opiekuna z kotem. Zamiar szczytny, ale czy rzeczywiście badacze osiągnęli zamierzony cel?
Koty z reguły bardzo trudno odnajdują się w warunkach schroniskowych. Duże zagęszczenie osobników często działa na nie przytłaczająco. Bez wątpliwości adopcja jest dla tych zwierząt ogromną szansą na szczęśliwe i spokojne życie. Jednak decyzja o przygarnięciu zwierzaka powinna być bardzo dobrze przemyślana.
Pies jako jeden z nielicznych gatunków nauczył się żyć w świecie całkowicie kontrolowanym przez człowieka. Żaden inny gatunek zwierząt nie przystosował się tak dobrze do ludzkich wymagań i oczekiwań, które na przestrzeni tysięcy lat wciąż są przez ludzi modelowane na najróżniejsze sposoby.
Szeroki rozwój medycyny weterynaryjnej, a także zwiększenie świadomości wśród społeczeństwa na temat prowadzonej profilaktyki i opieki nad zwierzętami towarzyszącymi przyczyniły się do wydłużenia ich życia. Wiąże się to jednocześnie ze zwiększającą się liczbą zwierząt dotkniętych chorobami wieku starczego. Również u psów i kotów występuje bowiem zespół zaburzeń poznawczych, w skrócie CCD, potocznie zwany demencją.
Problem zaburzeń separacyjnych, a w szczególności lęku separacyjnego,jest szeroko opisany w literaturze dotyczącej problemów zachowania u ludzi. Ale nie od dziś wiadomo, że dotyczy również zwierząt. Czy jednak potrafimy odróżnić lęk separacyjny od innych problemów separacyjnych?
Gdybym mogła wymarzyć sobie idealny świat, to chciałabym, aby żyjące w nim zwierzęta nie doświadczały żadnych krzywd ani traum.Ale, niestety, światu, w którym przyszło nam funkcjonować i pracować, do ideału jest bardzo daleko. Z tego też powodu duża grupa zwierząt domowych, a szczególnie kotów, z którymi zdarzyło mi się zetknąć czy to zawodowo, czy prywatnie, to tzw. pacjenci po przejściach – za każdym razem wyjątkowi i wymagający odpowiedniego traktowania.
Prowadzenie terapii w warunkach schroniskowych, a więc z zasady ubogich w stymulujące bodźce, jest zagadnieniem budzącym wiele kontrowersji. Wbrew jednak obiegowej opinii, że taka praca nie przynosi zamierzonych rezultatów, okazuje się, że można w niej osiągnąć sukcesy i pomóc wycofanym psom.
Bardzo często do lekarzy weterynarii, behawiorystów czy trenerów zgłaszają się opiekunowie zaniepokojeni „dziwnym” zachowaniem swoich psów. Zachowaniem tym jest zjadanie trawy oraz odchodów. Niejednokrotnie pojawia się pytanie, co zrobić z „zaburzeniem zachowania mojego psa”. I tu właśnie musimy sobie uzmysłowić, że nie wszystko to, co według naszej ludzkiej percepcji świata jest dziwne, niestosowne czy wręcz obrzydliwe, a więc np. koprofagia (zjadanie odchodów), jest takie w oczach naszego psa. Jednak między normą a zaburzeniem często jest bardzo nieznaczna granica.
Zdrowe żywienie to coraz popularniejszy temat wśród kocich (i nie tylko) opiekunów. Rośnie świadomość dotycząca tego, czym karmić, a czego unikać, ale czy wiemy równie wiele o tym, jak serwować naszym zwierzętom posiłki? Jak nakłaniać je
do zmiany nawyków żywieniowych? Jak pracować z behawioralnymi zaburzeniami jedzenia? Okazuje się, że nie zawsze, zatem postaram się nieco przybliżyć te tematy.
Za nami wszystkimi – również naszymi zwierzętami – bardzo trudny czas. Wszyscy marzymy o beztroskim wypoczynku w trakcie długo oczekiwanych wakacji. Musimy jednak zadać sobie jedno zasadnicze pytanie: „Czy nasz pies podziela nasz entuzjazm związany z wyjazdem?”.
Koty są zwierzętami, które bardzo źle znoszą zmiany w najbliższym otoczeniu. Niestety, pojawienie się w domu dziecka prowadzi do rewolucji niemal w każdym aspekcie życia zwierzęcia. W celu uniknięcia problemów behawioralnych należy pupila odpowiednio wcześnie przyzwyczajać do zmian, które na niego czekają, i wprowadzać rozwiązania, które pozwolą zaspokoić wszystkie potrzeby kota. Bardzo istotne jest także dążenie do wyeliminowania wszystkich prezentowanych przez kota niepożądanych zachowań, zanim przywitamy na świecie nowego członka rodziny.