Kocia agresja jest jednym z najczęstszych powodów poszukiwania pomocy u specjalistów z zakresu zachowania kotów. Agresywny kot stanowi realne zagrożenie dla swojego otoczenia – rany powstałe na skutek zadrapania lub ugryzienia kota są bolesne i zwykle goją się bardzo źle. Z tego względu bardzo ważne jest, aby interweniować, jak tylko wystąpią pierwsze symptomy zmiany zachowania u kota.
Dział: Terapia behawioralna
W ciągu ostatnich dwóch lat można było zaobserwować wzmożoną liczbę adopcji. Dwa lata temu pandemia i lockdown sprzyjały decyzjom o zaadoptowaniu zwierzęcia. Obecnie wojna w Ukrainie i chęć niesienia pomocy ratowanym stamtąd kotom i psom sprawiły, że osób chętnych do przygarnięcia psa lub kota jest coraz więcej. Ale co dalej?
Czym jest blokowanie zachowań instynktownych? Tak szkoleniowcy określają wszystkie zabiegi ze strony człowieka oraz elementy środowiska, które uniemożliwiają wykonanie sekwencji wzorców ruchowych motywowanych popędami psa. Często nieprzemyślana konstrukcja sesji szkoleniowej lub, co gorsza, terapii behawioralnej, zamiast wprowadzać określone zachowanie lub eliminować jego częstotliwość (w przypadku zachowania niepożądanego), ma dokładnie odwrotny skutek.
Starość to ten czas, gdy ujawnia się najwięcej chorób, a stwierdzenie to jest prawdziwe w odniesieniu nie tylko do ludzi, ale także do zwierząt. Koty żyją krócej od nas, więc i ich starość pojawia się wcześniej. Kiedy dokładnie? Oczywiście – zawsze za wcześnie, ale mówiąc poważnie: nie można tego dokładnie określić, bo każdy organizm starzeje się inaczej – jeden szybciej, inny wolniej.
Jak wiadomo, przestrzeń w której przebywa kot, ma ogromne znaczenie dla zaspokojenia jego naturalnych potrzeb behawioralnych. Jest to złożony temat i warto dowiedzieć się co może wyniknąć z ich niezaspokojenia i jak pracować z opiekunami, aby zaspokoić te potrzeby na odpowiednim poziomie.
Koty to zwierzęta, które cenią sobie autonomię i do kwestii bliskości fizycznej często podchodzą ostrożnie. Dotyczy to interakcji zarówno z innymi przedstawicielami swojego gatunku, jak i z ludźmi. Są jednak koty, które dosłownie uwielbiają się przytulać i domagają się dotyku w sposób bardzo bezpośredni. Z czego może wynikać ta różnica? Między innymi z puli doświadczeń, jaką zwierzę zebrało na pierwszym etapie życia.
Moment, w którym kocięta mają przeprowadzić się do swoich nowych domów, jest trudny dla wszystkich. No bo jak tu się rozstać z takimi uroczymi malcami? O czym pamiętać, o co zapytać, co zapewnić? W artykule poznacie kilka praktycznych wskazówek.
Chcąc wyrazić oddanie i miłość do psów, opiekunowie zapewniają mu wszystko, co – w ich odczuciu – najlepsze. Często jednak przy tym zapominają, do czego ów gatunek został przystosowany na drodze selekcji hodowlanej i jakie są w rzeczywistości jego potrzeby. Aby je zrozumieć, należy przyjrzeć się bliżej łańcuchowi łowieckiemu.
Fobia, strach i lęk interpretowane są często jako jeden przypadek ze względu na podobne objawy zewnętrzne. W rzeczywistości są to trzy odrębne emocje, które należy rozróżnić, by móc odpowiednio zdiagnozować stan emocjonalny psa.
Koty są zwierzętami z naturalnie przetrwałą dzikością serca. Właściciele kotów dowiadują się tego bardzo często w gabinecie weterynaryjnym podczas codziennych zabiegów medycznych. Pobranie krwi, a nawet zwykłe obcięcie pazurków wydobywa z nich bestie, która nie cofnie się przed niczym w obronie swoich granic. Ponadto, mimo procesu udomowienia, koty pozostały zwierzętami, które potrafią funkcjonować niezależnie od człowieka.
Budowa motywacji często uznawana jest za wstęp do rozpoczęcia jakiejkolwiek aktywności z psem. Często cały ten proces kojarzony jest z usilnymi próbami zmobilizowania psa i wyegzekwowania od niego określonego ruchu, adekwatnego do danego kontekstu czy sytuacji, będącego nieraz odpowiedzią na wydaną komendę. Wciąż jednak kuleje przekonanie, zwłaszcza wśród opiekunów psów zgłaszających się na szkolenie, że pies nie będzie w stanie zrobić nic, jeśli z pola jego widzenia zniknie „nagródka”– współczesny symbol szkolenia czworonogów – rozumiana jako kawałek apetycznego jedzonka, piłka albo TEN szarpak. Czy faktycznie tak jest?
„Mój kot uparcie udaje, że mnie nie słyszy, ignoruje każde moje wołanie, prośbę czy zakaz. Cudownie odzyskuje słuch, gdy otwieram lodówkę, wtedy pojawia się przy mnie błyskawicznie”. Z takimi historiami (często opowiadanymi przez opiekunów z przymrużeniem oka) spotykam się na co dzień przy okazji kocich konsultacji behawioralnych i wizyt przed usługą catsittingu. Jak jednak postępować, gdy żartobliwe przytyki w stronę mruczka zastępuje poważna i ostateczna diagnoza? Opieka nad kotem głuchym oraz codzienna z nim praca wymagają specyficznego postępowania.