Fobia dźwiękowa czy może coś innego?

Brak obiektywizmu w takiej sytuacji utrudnia udzielenie realnej pomocy terapeutycznej w przypadku wystąpienia ewentualnej choroby i zaburzeń w zachowaniu pupila. Opiekunowie szukają wsparcia wśród ludzi odnalezionych na forach internetowych, a nie u specjalisty. Co też zatrważające, nie mają świadomości, że w przypadku zaburzenia zachowania zoopsycholog nie będzie w stanie pomóc i nie on powinien być „specjalistą pierwszego kontaktu”, a lekarz weterynarii. W przypadku występowania nierozpoznanych i niezaopiekowanych chorób somatycznych terapeutyczne działania behawioralne będą nieskuteczne.

Odpowiedzialny przewodnik psa w sytuacji wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów ze strony jego czworonoga w pierwszej kolejności powinien wybrać się na całościową, dogłębną diagnostykę do sprawdzonego i doświadczonego lekarza weterynarii. Dopiero gdy ten specjalista oceni zwierzę jako zdrowe lub ustabilizowane, np. dobrze dobraną farmakoterapią, do walki o poprawę psiego nastroju wkraczają zoopsycholog i behawiorysta, którzy powinni ściśle współpracować z lekarzem prowadzącym zwierzę. 

W przypadku tak ostatnio popularnej wśród psich opiekunów fobii dźwiękowej ich zwierząt jako swoistej diagnozy należy zachować daleko idącą ostrożność w procesie rozpoznawania i analizy zgłoszonego przez opiekuna psa problemu oraz konstrukcji postępowania terapeutycznego. Bardzo łatwo ulec emocjonalnemu przewodnikowi i faktycznie oznaczyć dane zjawisko behawioralne błędnie jako fobię, a nie wynik licznych czynników nachodzących na siebie, skutkujących wzmożoną wrażliwością zwierzęcia na otaczające bodźce.

Przypadek 2-letniej suki rasy syberian husky, niesterylizowanej

Rada: syberian husky
Wiek: 2 lata
Płeć: suka, niesterylizowana

Ze wstępnego wywiadu przed konsultacją behawioralną wynika, że opiekun psa zgłosił podejrzenie wystąpienia objawów, które mogłyby wskazywać na lęk przed dźwiękami, być może nawet fobię akustyczną. 

Z