Adopcja - Dlaczego czasami się nie udaje?

To, czego wielu z nas, zajmujących się zwierzętami, się obawiało, to fakt, że niestety nie wszystkie te adopcje zakończą się sukcesem i nie wszystkie zwierzęta, które trafiły do domów w tym okresie, zostaną w nich na dłużej. Przewidywaliśmy również, że adoptowane zwierzęta zaczną stwarzać problemy nowym opiekunom. Czy można winić ludzi, że nie podołali nowej sytuacji i w końcu oddali zwierzę? Czy w każdym przypadku uda się pomóc psu czy kotu na tyle, żeby odnalazły się w nowym środowisku? Czy zawsze pomoc behawiorysty i wdrożenie terapii jest gwarancją sukcesu? Jak pokazują doświadczenia ostatnich lat (nie tylko te nabyte podczas pandemii i po wybuchu wojny), adopcje polegające na przyjęciu zwierzęcia do domu lub na wprowadzeniu nowego zwierzęcia do już istniejącej grupy społecznej bywają trudne, a w wielu przypadkach niemożliwe. Dlaczego tak się dzieje?

Myślenie życzeniowe

Adoptujący zwierzęta to najczęściej osoby pełne empatii, chętne do pomocy, chcące dać dom zwierzęciu w potrzebie, by uchronić je od trudnego życia w schronisku czy w domu tymczasowym, zaoferować lepszy los. Bardzo często jednak okazuje się, że wiedza o potrzebach gatunkowych zwierzęcia i emocjach, jakie towarzyszą trudnej sytuacji, w której ono żyje, jest zbyt mała i niewystarczająca, by mieć świadomość tego, z czym przyjdzie nam się mierzyć. Niestety, najczęściej opiekunom towarzyszy błędne oczekiwanie, że pies czy kot będą wdzięczne za zmianę życia, którą im oferujemy. To myślenie życzeniowe nie bierze pod uwagę realiów towarzyszących adopcji i całego kontekstu behawioralno-emocjonalnego.

Po pierwsze, przyjęcie do domu kota lub psa oznacza, że po raz kolejny traci on dotychczasowe miejsce życia, w którym przyzwyczaił się do pewnej rutyny, ludzi i otoczenia. Nawet jeśli jest to schronisko, które dla przeciętnego śmiertelnika wygląda przerażająco, dla psa np. jest to środowisko, do którego zdążył się przyzwyczaić i jakoś dostos...