Praktykujący behawiorysta zwierząt COAPE, ekspert w zakresie terapii zachowań zwierząt towarzyszących. Współpracownik COAPE Polska, wykładowca i tutor na kursie dyplomowym. Biegła sądowa z zakresu zachowania zwierząt towarzyszących i prezes Stowarzyszenia Behawiorystów i Trenerów COAPE. Autorka i współautorka wielu tłumaczeń o tematyce zwierzęcej. Część z nich jest dostępna na stronie www.hissteria.pl. Od ponad 10 lat prowadzi własną praktykę w Katowicach.
Decyzja o przyjęciu kota do domu może oznaczać adopcję albo zakup pierwszego zwierzęcia, lub wprowadzenie kolejnego kota do domu. Bez względu na to, z którą z tych sytuacji mamy do czynienia, pojawienie się nowego kociego towarzysza może – choć nie musi – być trudne.
W ciągu ostatnich dwóch lat można było zaobserwować wzmożoną liczbę adopcji. Dwa lata temu pandemia i lockdown sprzyjały decyzjom o zaadoptowaniu zwierzęcia. Obecnie wojna w Ukrainie i chęć niesienia pomocy ratowanym stamtąd kotom i psom sprawiły, że osób chętnych do przygarnięcia psa lub kota jest coraz więcej. Ale co dalej?
W grudniu ubiegłego roku w czasopiśmie „Journal of Research in Personality” ukazała się publikacja naukowa podsumowująca wyniki badań na temat relacji między ludźmi i kotami żyjącymi pod jednym dachem. Celem tej pracy było zbadanie i ewentualna próba poprawy relacji opiekuna z kotem. Zamiar szczytny, ale czy rzeczywiście badacze osiągnęli zamierzony cel?
W pierwszej części artykułu („Animal Expert” 23/2021) omówiono 11 tez, które odnosiły się do rzekomych korzyści ze stosowania obroży elektronicznych. Dzisiaj, po niemal 20 latach od publikacji pierwszych informacji na ich temat, wiemy już znacznie więcej o procesach psychicznych oraz o mechanizmach rządzących zachowaniem psów.
Wydawać by się mogło, że w dzisiejszych czasach, kiedy wiedza naukowa daje nam odpowiedzi na tyle pytań i rozwiązuje problemy, z którymi do tej pory ludzie sobie nie radzili, niemal 40 lat po publikacji książki Karen Pryor zatytułowanej Najpierw wytresuj kurczaka (1984), obroże elektryczne powinny odejść do lamusa. Tymczasem wciąż są łatwo dostępne i powszechnie wykorzystywane. Dlaczego?
W ostatnim numerze czasopisma rozpoczęliśmy temat rozróżnienia chorób neurologicznych od problemów behawioralnych. Wskazaliśmy także, jakie zachowania powinny wzbudzić nasze podejrzenia. W drugiej części opisaliśmy diagnozowanie DISHA oraz inne case study dla rozszerzenia tematu.
W ostatnich kilku latach obserwujemy znaczny wzrost liczby właścicieli zwierząt, którzy szukają pomocy w rozwiązywaniu problemów behawioralnych swoich podopiecznych w lecznicach weterynaryjnych. Liczba i różnorodność problemów, z którymi zgłaszają się do lekarzy weterynarii opiekunowie, przekracza często możliwości lecznicy w niesieniu pomocy. W takich sytuacjach lekarz prowadzący zazwyczaj odsyła właścicieli zwierząt do behawiorystów współpracujących z placówką, po czym nie kontaktuje się już z nimi, uznając, że rozwiązanie problemu leży po stronie behawiorysty, który podjął się terapii. Nie zawsze tak jednak jest.
Przeciętnemu opiekunowi kotów zwykle trudno zrozumieć, dlaczego pewnego dnia jego ukochany pupil postanawia opuścić dom i oddala się od wygodnego, bezpiecznego i obfitującego w pożywienie terytorium. Czy kocie włóczęgostwo to normalne zachowanie? Jakie są jego przyczyny i jak sobie z nim radzić?
Powiedzenia „żyć jak pies z kotem” chyba nikomu tłumaczyć nie trzeba. Utarło się w ten sposób określać relacje, które ze zgodnym współżyciem nie mają nic wspólnego. Przeniesienie prawdy tego powiedzenia na grunt stosunków panujących między zwierzętami nie zawsze jednak musi oznaczać konflikt.
Teoria dominacji została sformułowana na początku XX w. na podstawie obserwacji kur w kurniku. Niestety, potoczne jej rozumienie jest wypaczone i prowadzi do wielu problemów z zachowaniem zwierząt domowych. Tymczasem należy pamiętać, że dominacja nie jest cechą charakteru przypisaną danemu osobnikowi – jest raczej wynikiem agonistycznych relacji pomiędzy dwoma osobnikami, może się zmieniać wraz z upływem czasu i jest uzależniona od kontekstu.
Psie i kocie przedszkola odgrywają ważną rolę w procesie socjalizacji zwierząt od najwcześniejszego etapu ich życia. Zwierzęta mają tam okazję uczyć się wykonywania podstawowych poleceń, a także prawidłowych zachowań czy unikania niepożądanych reakcji.
Lęk separacyjny – lub, mówiąc bardziej precyzyjnie, zespół zaburzeń separacyjnych – to zjawisko dość dobrze znane i szczegółowo opisane, ale w odniesieniu do psów. Natomiast właściciele kotów z ogromnym zdumieniem i niedowierzaniem przyjmują informację, że ich kot cierpi właśnie z powodu zaburzeń separacyjnych.
