Autor: Beata Leszczyńska
Praktykujący behawiorysta zwierząt COAPE, ekspert w zakresie terapii zachowań zwierząt towarzyszących. Współpracownik COAPE Polska, wykładowca i tutor na kursie dyplomowym. Biegła sądowa z zakresu zachowania zwierząt towarzyszących i prezes Stowarzyszenia Behawiorystów i Trenerów COAPE. Autorka i współautorka wielu tłumaczeń o tematyce zwierzęcej. Część z nich jest dostępna na stronie www.hissteria.pl. Od ponad 10 lat prowadzi własną praktykę w Katowicach.
O tym, jak ważne dla kota jest terytorium, wszyscy już chyba wiemy. Od lat uświadamiamy opiekunom, że ich podopieczny, mruczący kotek, drzemiący obok na kanapie, tak naprawdę ewolucyjnie ma silną potrzebę kontrolowania i penetrowania obszaru, na którym żyje. Konsekwencje takich zachowań w domu mogą być wielowymiarowe.
O tym, jak istotna w życiu kota jest zabawa, chyba nikogo nie trzeba przekonywać. Spośród wielu potrzeb kota właśnie tę możemy realizować my, opieku- nowie. I mogłoby się wydawać, że o zabawie kotów powiedziano już wszystko, a kolejny artykuł na ten temat mija się z celem. Jednak to, czego od pewnego czasu doświadczamy w naszej praktyce, skłoniło nas do zabrania głosu w tej sprawie, a mówiąc konkretnie – w sprawie wybawiania kotów.
Świąteczny czas Bożego Narodzenia i Sylwestra to dla wielu z nas okres radości i zabawy, spotkań towarzyskich i wyjazdów. Jednak dla naszych czworonożnych przyjaciół, zwłaszcza psów, ten okres może okazać się wyjątkowo stresujący. Warto wiedzieć, jak można im pomóc.
Decyzja o przyjęciu kota do domu może oznaczać adopcję albo zakup pierwszego zwierzęcia, lub wprowadzenie kolejnego kota do domu. Bez względu na to, z którą z tych sytuacji mamy do czynienia, pojawienie się nowego kociego towarzysza może – choć nie musi – być trudne.
W ciągu ostatnich dwóch lat można było zaobserwować wzmożoną liczbę adopcji. Dwa lata temu pandemia i lockdown sprzyjały decyzjom o zaadoptowaniu zwierzęcia. Obecnie wojna w Ukrainie i chęć niesienia pomocy ratowanym stamtąd kotom i psom sprawiły, że osób chętnych do przygarnięcia psa lub kota jest coraz więcej. Ale co dalej?
W grudniu ubiegłego roku w czasopiśmie „Journal of Research in Personality” ukazała się publikacja naukowa podsumowująca wyniki badań na temat relacji między ludźmi i kotami żyjącymi pod jednym dachem. Celem tej pracy było zbadanie i ewentualna próba poprawy relacji opiekuna z kotem. Zamiar szczytny, ale czy rzeczywiście badacze osiągnęli zamierzony cel?
W pierwszej części artykułu („Animal Expert” 23/2021) omówiono 11 tez, które odnosiły się do rzekomych korzyści ze stosowania obroży elektronicznych. Dzisiaj, po niemal 20 latach od publikacji pierwszych informacji na ich temat, wiemy już znacznie więcej o procesach psychicznych oraz o mechanizmach rządzących zachowaniem psów.
Wydawać by się mogło, że w dzisiejszych czasach, kiedy wiedza naukowa daje nam odpowiedzi na tyle pytań i rozwiązuje problemy, z którymi do tej pory ludzie sobie nie radzili, niemal 40 lat po publikacji książki Karen Pryor zatytułowanej Najpierw wytresuj kurczaka (1984), obroże elektryczne powinny odejść do lamusa. Tymczasem wciąż są łatwo dostępne i powszechnie wykorzystywane. Dlaczego?
W ostatnim numerze czasopisma rozpoczęliśmy temat rozróżnienia chorób neurologicznych od problemów behawioralnych. Wskazaliśmy także, jakie zachowania powinny wzbudzić nasze podejrzenia. W drugiej części opisaliśmy diagnozowanie DISHA oraz inne case study dla rozszerzenia tematu.
W ostatnich kilku latach obserwujemy znaczny wzrost liczby właścicieli zwierząt, którzy szukają pomocy w rozwiązywaniu problemów behawioralnych swoich podopiecznych w lecznicach weterynaryjnych. Liczba i różnorodność problemów, z którymi zgłaszają się do lekarzy weterynarii opiekunowie, przekracza często możliwości lecznicy w niesieniu pomocy. W takich sytuacjach lekarz prowadzący zazwyczaj odsyła właścicieli zwierząt do behawiorystów współpracujących z placówką, po czym nie kontaktuje się już z nimi, uznając, że rozwiązanie problemu leży po stronie behawiorysty, który podjął się terapii. Nie zawsze tak jednak jest.
Przeciętnemu opiekunowi kotów zwykle trudno zrozumieć, dlaczego pewnego dnia jego ukochany pupil postanawia opuścić dom i oddala się od wygodnego, bezpiecznego i obfitującego w pożywienie terytorium. Czy kocie włóczęgostwo to normalne zachowanie? Jakie są jego przyczyny i jak sobie z nim radzić?