Behawiorysta zwierząt COAPE, absolwent kursu trenerskiego COAPE. Od wielu lat prowadzi wraz z żoną prywatną praktykę w Katowicach. Specjalizuje się w terapii zachowań niepożądanych psów i kotów. Przedmiotem jego zainteresowań są zachowania lękowe i stres separacyjny zwierząt towarzyszących. Jest autorem licznych tłumaczeń specjalistycznych tekstów z języka angielskiego z dziedziny zachowania zwierząt i medycyny behawioralnej.
W grudniu ubiegłego roku w czasopiśmie „Journal of Research in Personality” ukazała się publikacja naukowa podsumowująca wyniki badań na temat relacji między ludźmi i kotami żyjącymi pod jednym dachem. Celem tej pracy było zbadanie i ewentualna próba poprawy relacji opiekuna z kotem. Zamiar szczytny, ale czy rzeczywiście badacze osiągnęli zamierzony cel?
W pierwszej części artykułu („Animal Expert” 23/2021) omówiono 11 tez, które odnosiły się do rzekomych korzyści ze stosowania obroży elektronicznych. Dzisiaj, po niemal 20 latach od publikacji pierwszych informacji na ich temat, wiemy już znacznie więcej o procesach psychicznych oraz o mechanizmach rządzących zachowaniem psów.
Wydawać by się mogło, że w dzisiejszych czasach, kiedy wiedza naukowa daje nam odpowiedzi na tyle pytań i rozwiązuje problemy, z którymi do tej pory ludzie sobie nie radzili, niemal 40 lat po publikacji książki Karen Pryor zatytułowanej Najpierw wytresuj kurczaka (1984), obroże elektryczne powinny odejść do lamusa. Tymczasem wciąż są łatwo dostępne i powszechnie wykorzystywane. Dlaczego?
W ostatnim numerze czasopisma rozpoczęliśmy temat rozróżnienia chorób neurologicznych od problemów behawioralnych. Wskazaliśmy także, jakie zachowania powinny wzbudzić nasze podejrzenia. W drugiej części opisaliśmy diagnozowanie DISHA oraz inne case study dla rozszerzenia tematu.
W ostatnich kilku latach obserwujemy znaczny wzrost liczby właścicieli zwierząt, którzy szukają pomocy w rozwiązywaniu problemów behawioralnych swoich podopiecznych w lecznicach weterynaryjnych. Liczba i różnorodność problemów, z którymi zgłaszają się do lekarzy weterynarii opiekunowie, przekracza często możliwości lecznicy w niesieniu pomocy. W takich sytuacjach lekarz prowadzący zazwyczaj odsyła właścicieli zwierząt do behawiorystów współpracujących z placówką, po czym nie kontaktuje się już z nimi, uznając, że rozwiązanie problemu leży po stronie behawiorysty, który podjął się terapii. Nie zawsze tak jednak jest.
W pierwszej części artykułu omówiliśmy zachowania związane z separacją oraz ich neurobiologiczne podłoże, objawy i możliwe przyczyny. Poznaliśmy również Lunę i Portlanda, psy, które prezentują podobne zachowania związane z rozłąką, a jednocześnie powiedzieliśmy sobie, że – pomimo podobieństwa objawów – podłoże zachowań separacyjnych może być skrajnie różne. Spróbujmy zatem zastanowić się nad sposobem postępowania z psem, który, według opiekunów, cierpi z powodu lęku separacyjnego. Z tej części artykułu dowiemy się, jak wygląda terapia zachowania i co się na nią składa.
Kiedy dzwonią do nas opiekunowie psów, które niszczą mieszkanie podczas ich nieobecności, często już w pierwszych słowach definiują problem. Zazwyczaj szukają pomocy, bo ich pies ma „lęk separacyjny”. Jednak z naszej strony ta definicja nie zawsze jest tak oczywista.
Stosowanie kary to jedna z metod na nauczenie zwierzęcia oczekiwanych zachowań i wyeliminowanie tych niepożądanych. Czy jednak jest to dobra metoda? Czy istnieją sytuacje, kiedy możemy ją zastosować, a kiedy przyniesie więcej strat niż korzyści i nam, i zwierzęciu? Co dzieje się z psem przeżywającym niepokój i lęk?
W naszych domach żyje coraz więcej czworonogów, w związku z czym, siłą rzeczy, mamy też z nimi więcej problemów. Jak sobie z nimi radzić? Szkoły są dwie – szkolenie tradycyjne i pozytywne, przy czym ich podejście do karania zwierząt jest diametralnie różne.
Lecznicze właściwości ekstraktów kwiatowych dra Edwarda Bacha wykorzystuje się w gabinetach specjalistów medycyny komplementarnej i klasycznej, psychoterapeutów, stomatologów, a także lekarzy weterynarii – m.in. do terapii zachowania psów czy kotów. Jak je więc stosować i jakie zaburzenia można nimi leczyć?
Deprywacja potrzeb związanych z terytorium, czyli krótko mówiąc – ograniczenie przestrzeni, może być przyczyną wielu problemów behawioralnych, z którymi opiekunowie zgłaszają się po pomoc do behawiorysty.
Stałą częścią składową zachowań terytorialnych jest walka, co krótko i precyzyjnie zdefiniował amerykański zoolog, William Henry Burt, mówiąc, że: „terytorium jest obszarem bronionym przez zwierzę”. Badając implikacje koncepcji terytorializmu wśród zwierząt z punktu widzenia ewolucji, następcy Burta zastanawiali się nad trudnościami, przed którymi stają gatunki mocno terytorialne.
