Rola komunikacji zapachowej i chemicznej w życiu kota
Z etologicznego punktu widzenia znakowanie nie jest problemem behawioralnym, a narzędziem komunikacji węchowej oraz wzrokowej, przejętym przez kota domowego od jego przodka, żbika nubijskiego. Jako drapieżnik, a zarazem gatunek terytorialny zbiera on drogą sygnałów zapachowych informacje na temat otaczającego go środowiska. Robi to za pomocą dwóch niezależnych układów czuciowych: jeden z nich wychwytuje cząsteczki zapachowe, a drugi odbiera bezwonne substancje chemiczne, feromony. W ten sposób zwierzę zarówno unika niechcianych bezpośrednich kontaktów z silniejszymi drapieżnikami, tropi ofiary, jak i komunikuje się z przedstawicielami swojego gatunku. Pomimo pewnych niedogodności (ryzyko zatarcia sygnału przez pogodę lub innego osobnika, brak możliwości ustalenia odbiorcy) zmysł węchu jest dla kota bezpiecznym – bo umożliwiającym dystans fizyczny – środkiem wymiany informacji. Za odbiór swoistych gatunkowo feromonów, które wpływają na zachowanie i nastrój zwierzęcia, odpowiada parzysty narząd lemieszowo-nosowy.
Mocz jako komunikat
Jakie informacje przekazują substancje zawarte w moczu kota domowego i do kogo są skierowane? Na te pytania badacze nie są w stanie udzielić jednoznacznej odpowiedzi, jednak kontekst części z nich jest już poznany:
- sygnał dojrzałości płciowej: zapach moczu niekastrowanych samic w rui wabi skłonne do kopulacji samce, niekastrowane samce zwiększają częstotliwość znakowania moczem, wyczuwając mocz samic w rui;
- dowód zdrowia i sprawności fizycznej: w moczu niekastrowanego samca znajdują się testosteron i felinina – aminokwas obecny wyłą...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Animal Expert"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych numerów czasopisma w wersji elektronicznej
- Zniżki na konferencje i szkolenia
- ...i wiele więcej!
