Samo występowanie zachowań agresywnych nie jest zaburzeniem. Koty w warunkach naturalnych są zarówno drapieżcą, jak i ofiarą – z tego wynikają ich specyfika i zdolność do niemal natychmiastowego rozhamowania. Koty muszą działać szybko, aby przetrwać – nie tylko, aby upolować, ale też po to, by uchronić się przed atakiem. Dlatego każdy ukochany domowy pieszczoch jest w stanie zadać bolesne rany, gdy zostanie do tego sprowokowany.
Dział: Terapia behawioralna
Choć sam termin „muzykoterapia” jest określeniem współczesnym, to wpływ muzyki na łagodzenie lub pobudzenie stanów emocjonalnych jest znany od czasów starożytnych. Najbardziej znanymi badaniami dokumentującymi związek między słuchaniem muzyki a emocjami człowieka są prace naukowe Alfreda Tomatisa z początku XX wieku. Wykazał on, że utwory muzyczne o wysokiej częstotliwości wpływają na procesy pamięciowe i koncentrację, m.in. poprzez synchronizowanie półkul mózgowych oraz regulacje pracy serca. Do dziś w medycynie wykorzystywana jest muzyka Mozarta, która wspomaga leczenie m.in. stanów depresyjnych oraz zaników lub zaburzeń procesów poznawczych. Bazując na tych doświadczeniach, coraz częściej wplata się muzykoterapię w terapię behawioralną zwierząt. Ale czy reguły muzykoterapii, które sprawdzają się w pracy z ludźmi, przynoszą te same lub choćby zbliżone efekty w terapiach zwierząt?
Jan Nijboer to Holender mieszkający w Niemczech. Jako socjopedagog i terapeuta z wykształcenia połączył swoją wiedzę z wielką pasją kynologiczną i szacunkiem do psów – opracował autorski system pracy z psami Natural Dogmanship, oparty na holistycznym podejściu do zachowania każdego psa w poszanowaniu jego biologii, indywidualizmu i osobowości.
Widok kociego moczu poza kuwetą dla wielu opiekunów stanowi silny bodziec do natychmiastowego kontaktu z behawiorystą. Całe szczęście jednak, że z roku na rok rośnie liczba osób, które pierwsze kroki w takim przypadku kierują ku gabinetowi weterynarii, gdzie lekarz na podstawie kompletu badań ocenia stan zdrowia zwierzęcia. Dopiero po wykluczeniu podłoża medycznego możliwa jest dalsza praca nad zachowaniem, a w przypadku, gdy kwestie zdrowotna i behawioralna przenikają się ze sobą, podejmuje się działania dwutorowo. W niniejszym artykule opisana zostanie jedna z dwóch behawioralnych przyczyn brudzenia w domu – znakowanie moczem.
Pies wysoko wrażliwy będzie taki przez całe życie. To od nas zależy, czy jesteśmy w stanie zapewnić mu właściwy komfort i bezpieczeństwo.
W pierwszej części artykułu poruszone zostały kluczowe zagadnienia dotyczące mechanizmów biologicznych oraz sposobów powstawania emocji. W drugiej części postaramy się natomiast przedstawić Czytelnikowi zagadnienie frustracji i związanych z tym problemów z punktu widzenia praktyka, by ułatwić w ten sposób zagłębienie się w specyficzny świat.
Przedstawiona w niniejszym tekście historia młodego owczarka podhalańskiego jest kolejnym dowodem na rozpowszechniający się problem słabego zrozumienia potrzeb gatunku, jakim jest pies, oraz poszczególnych jego rasowych przedstawicieli.
Lęk separacyjny jest problemem, który może dotknąć zarówno zwierzęta adoptowane ze schroniska, jak i kupowane w zarejestrowanych hodowlach. W artykule na przykładzie czteromiesięcznej samicy chesapeake bay retriever zaprezentowano, jak można poradzić sobie z tą dolegliwością.
Frustracja i agresja to dwa zachowania często mylone przez opiekunów kotów. Nic dziwnego – oba mogą wyglądać podobnie, a do tego bardzo się ze sobą łączą. Dlatego w poniższym tekście podjęłyśmy się trudnego zadania wyjaśnienia tego tematu tak, by rozwiać jak najwięcej wątpliwości.
Czy właściciel psa to synonim jego przewodnika? Oczywiście, że nie. Jako behawioryści codziennie w swojej praktyce borykamy się nie tylko z kwestią nauczenia naszych psich podopiecznych komend, odwrażliwieniem na konkretne bodźce czy ich socjalizacją – to wszystko nie miałoby racji bytu, gdybyśmy wcześniej nie nauczyli opiekuna szkolonego zwierzęcia odpowiedniego postępowania ze swoim pupilem. To naszym zadaniem jest sprawić, aby opiekun psa stał się także jego przewodnikiem.
W ostatnim czasie coraz więcej i precyzyjniej mówi się o emocjach psa – zarówno w relacji z czło- wiekiem, jak i w jego bezpośrednim otoczeniu, naszpikowanym różnorodnymi bodźcami stymulującymi jego układ nerwowy. Opiekunowie zaangażowani w interakcję ze swoim pupilem nie dość, że martwią się o jego odczucia, chcąc zapewnić mu jak największy komfort, to dodatkowo bardzo często identyfikują się ze stanami emocjonalnymi psa, co niestety jest dość krótką drogą do antro- pomorfizacji zwierzęcia i nieobiektywnego oceniania sytuacji, w której się ono znalazło.
Temat żałoby przeżywanej po śmierci lub stracie zwierzęcia w odniesieniu do ludzi w dalszym ciągu nie jest społecznie rozumiany i dość często bywa bagatelizowany. I choć dostępne są badania (opublikowane np. w Society and Animals w 2002 r.), które wykazują, że śmierć zwierzęcia towarzyszącego może być tak samo druzgocząca jak utrata ludzkiego członka rodziny, to problem ten nadal jest trywializowany. Jeżeli więc społeczeństwo odmawia prawa do przeżywania żałoby po psie (lub innym zwierzęciu) człowiekowi, to tym trudniej przekonać ludzi do przyzwolenia na odczuwanie żałoby przez psa.