Terapia behawioralna kota z „chorobą sierocą”

Czym jest „choroba sieroca” u kotów?

W zasadzie należy zacząć od wyjaśnienia pewnej kluczowej kwestii: w oficjalnej literaturze naukowej poświęconej zaburzeniom behawioralnym kotów nie funkcjonuje w ogóle taki termin. Dla określenia zachowania polegającego na ssaniu przedmiotów czy skóry innych osobników bez jednoczesnego spożywania pokarmu mamy angielski termin cross-sucking, który można przetłumaczyć jako „ssanie krzyżowe”. Z kolei nazwa „choroba sieroca” została stworzona prawdopodobnie przez kocich opiekunów i wolontariuszy, którzy obserwowali ten rodzaj zachowania właśnie u osieroconych kociąt. I choć obecnie jak najbardziej używa się jej dla określenia tego złożonego problemu, z którym zmaga się, niestety, całkiem duża grupa kotów, to jednak warto mieć świadomość, że nie jest to pojęcie umocowane stricte naukowo. 

 „Choroba sieroca” to zespół zachowań polegających na wykazywaniu przez osobniki intensywnego odruchu ssania w sytuacjach niezwiązanych z pobieraniem pokarmu mlecznego. Zachowanie to jest obserwowane często u kociąt najedzonych, zatem nie może być uzasadnione wyłącznie potrzebą poszukiwania pokarmu. 

Kocięta z „chorobą sierocą” najczęściej jednocześnie ssą okoliczne przedmioty i ugniatają je przednimi łapami, co tym bardziej przybliża to zachowanie do naturalnego mechanizmu pobierania mleka od matki (kociak podczas ssania sutka dodatkowo masuje jego okolice łapami, co stymuluje gruczoł mlekowy do produkcji większej ilości pokarmu i ułatwia zwierzęciu jego pobieranie). W przypadku kociąt osieroconych obiektem takiego ssania mogą stać się legowisko, miękkie zabawki (np. włożone do kojca pluszaki), ludzka skóra (jeśli maluch ma do niej dostęp), a także futro innego zwierzaka (kota, psa itp. – w zależności od tego, do czego maluch ma do...