Łańcuch łowiecki psa – projekt analizy

Wyobraź sobie, że zostajesz zamknięta(-y) w pięknym mieszkaniu. Na łóżku zawsze czeka na Ciebie pachnąca pościel, a w kuchni smaczny posiłek. Możesz także do woli korzystać z biblioteczki, w której mieści się kilka ciekawych pozycji. Co jednak ważne, magiczne mieszkanie zwalnia Cię ze wszystkich obowiązków – nie musisz pracować czy załatwiać codziennych spraw. Pozostaje Ci jedynie miłe spędzanie czasu i relaksowanie się. 

Brzmi bajkowo, zwłaszcza w naszym bezlitosnym, nieustannie pędzącym naprzód świecie. Taki wypoczynek może być efektywny dwa tygodnie, a jeśli jesteś bardzo zapracowana(-y) – może nawet miesiąc. Co jednak po tym czasie? Trudno byłoby funkcjonować w środowisku, które nie stawia przed nami żadnych wyzwań, w którym nie mamy możliwości rozwoju czy realizacji postawionych sobie celów. W podobnym położeniu stawiamy nasze dzisiejsze psy. Chcąc wyrazić nasze oddanie i miłość, zapewniamy im wszystko, co w naszym odczuciu najlepsze, często jednak zapominając, do czego ów gatunek został przystosowany na drodze selekcji hodowlanej i jakie są w rzeczywistości jego potrzeby.

Jak niegdyś pracowały psy?

Aby zrozumieć potrzeby, o których mowa, należy przyjrzeć się bliżej łańcuchowi łowieckiemu. Termin ten jest zapewne znany większości psiarzy, jednak nie każdy zdaje sobie sprawę, że sekwencja ta jest kwestią wysoce osobniczą. Łańcuch łowiecki może bowiem malować się zupełnie inaczej nie tylko u poszczególnych ras, ale również u każdego psa z osobna. 

Najbardziej znanym wzorem łańcucha łowieckiego wydaje się być ten zaproponowany przez Coppingera[1]. Składa się on łącznie z ośmiu ogniw: tropienia, wypatrzenia, podchodzenia, pogoni, chwycenia, zabicia, rozszarpania i zjedzenia. Nienaruszona sekwencja łowiecka w takiej postaci jest charakte...