Zachowania agresywne wynikające z poczucia zagrożenia mają miejsce wtedy, gdy zwierzę odczuwa w dużej mierze strach. Wyobraźmy sobie sytuację, że mały, strachliwy pies ucieka przed większym, natarczywym psem. Gdy możliwość ucieczki się kończy, np. mały pies dobiegł do ogrodzenia, przez które nie może się przedostać, mogą się pojawić frustracja i złość. Często w takiej sytuacji zwierzę wybiera inną strategię radzenia sobie z zagrożeniem, czyli atak. Jeżeli po ataku osobnik się oddala lub zatrzymuje, mały pies uczy się, że w ten sposób może uniknąć zagrożenia. W ten sposób często dochodzi do nasilania i wzmacniania zachowań agresywnych. Dużo rzadziej zdarzają się przypadki psów, u których agresja występuje jedynie na podłożu frustracyjnym. Tym razem wyobraźmy sobie inną sytuację. Pies, który –
będąc bez smyczy – zauważa innego psa i gwałtownie do niego podbiega. Po podbiegnięciu zachowuje się natarczywie – naskakuje, goni czy podgryza. W jego zachowaniu nie widać zachowań strachu, nie wycofuje się, raczej „narzuca” się innym psom. Gdy zapniemy go na krótką smycz i zaczniemy spacerować przy innych psach, brak możliwości podbiegania do innych psów, które sprawiało mu dużą przyjemność, może wywołać u niego frustrację czy złość. Może to objawiać się zachowaniami agresywnymi, szczekaniem, wyrywaniem się do psów, gryzieniem smyczy czy – przy silnym pobudzeniu – nawet zachowaniami agresji przekierowanej – uderzenia pyskiem czy ugryzienia opiekuna trzymającego smycz. Właśnie tego typu zachowaniami się zajmiemy.
Obserwacja i ocena
Zanim rozpoczniemy terapię, bardzo ważnym elementem naszej pracy jest odpowiednia ocena zachowania. Zła ocena, niestety, może wpłynąć na brak skuteczności wprowadzonych w programie elementów modyfikacji zachowania. Bardzo często, obserwując zachowanie w n...
