Co warto wiedzieć o kocim katarze –

Choroba najczęściej dotyczy młodych kociąt, szczególnie tych z niewykształconą odpornością. W etiologii podaje się wiele patogenów, jednak główną rolę odgrywają kaliciwirus i herpeswirus. Aby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego – mimo powszechnych szczepień – choroba ta wciąż zbiera duże żniwo oraz dlaczego jej objawy mogą powracać, warto scharakteryzować oba te patogeny. 

Kaliciwirus i herpeswirus – charakterystyka

Kaliciwirus i herpeswirus występują powszechnie w środowisku kotów. Podaje się, że aż 80% kotów jest nosicielami i siewcami obu tych wirusów. Są to dwa zupełnie odmienne wirusy, jednak razem wywołują objawy kociego kataru. Kaliciwirusy (FCV) są bardzo zróżnicowane genetycznie, wyróżnia się obecnie ponad 100 ich szczepów. W środowisku kaliciwirus szybko mutuje, stąd choroba przez niego wywołana może mieć nieco zmienny obraz.

Ponadto wśród kaliciwirusów są także obecne szczepy wysoce zjadliwe, wywołujące uogólnioną kaliciwirozę (VS-FCV), gdzie w wyniku wiremii dochodzi do niewydolności wielonarządowej. W przypadku tej jednostki chorobowej śmiertelność sięga aż 50–70%. W artykule skupię się jednak na kaliciwirusie jako patogenie wywołującym objawy z górnych dróg oddechowych. Należą do nich wysoka gorączka, ślinotok, wysięk z jamy nosowej oraz przejściowa kulawizna. Objawem dominującym w infekcji FCV są nadżerki i owrzodzenia w obrębie jamy ustnej. Głównie zlokalizowane są one na języku. Wirus może także wywołać kaliciwirusowe, przewlekłe zapalenie dziąseł i łuków podniebiennych. Jednak ta choroba (gingivitis/stomatitis) związana jest także z układem immunologicznym i ma bardziej skomplikowaną etiopatogenezę. Kaliciwirus jest bardzo długo stabilny w środowisku, jego żywotność sięga aż 28 dni. Jest to szczególnie ważne przy zwalczaniu infekcji w większych skupiskach kotów oraz przy dezynfekcji pomieszczeń. Obecnie rekomenduje się peroksymonosiarczan potasu oraz wzmocniony nadtlenek wodoru jako najlepsze środki dezynfekcyjne skierowane przeciwko temu patogenowi. Ponadto siewstwo wirusa ma charakter ciągły, co oznacza, że zarówno objawowy, jak i bezobjawowy kot sieje wirusami przez cały czas trwania choroby, a także po jej przechorowaniu. Należy tu podkreślić, że wiele kotów to tak zwani bezobjawowi siewcy. Najczęściej siewstwo kończy się w 30 dni od zakończenia objawów choroby. Opisano jednak przypadki kotów, gdzie trwało ono nawet kilka lat. Zarówno długa żywotność i stabilność w...