Zachowanie zwierząt – wpływ genów czy środowiska?

Większość osób, która rozpoczyna pracę ze zwierzętami, napotyka na swojej drodze problem „nie do rozwiązania” i zaczyna się zastanawiać, czy na pewno ma wystarczającą wiedzę i umiejętności, aby być zoopsychologiem. Oczywiście, takie wątpliwości zachęcają do pogłębiania naszej wiedzy, ale w tym miejscu należy również zdać sobie sprawę z faktu, że nie wszystkie problemy zwierząt są możliwe do eliminacji, nawet przy zastosowaniu całej dostępnej na ten temat wiedzy. Dlaczego? Ponieważ napotykamy na barierę, którą wyznacza genotyp.

Co wpływa na FENOTYP?

Tradycje naukowe badań nad genetycznymi i środowiskowymi uwarunkowaniami indywidualnych różnic zachowania ludzi sięgają II połowy XIX w. i prac sir Francisa Galtona, uznawanego za ojca genetyki behawioralnej. Rozwój tej gałęzi nauki jest bardzo intensywny od mo-
mentu, kiedy zaczęto zdawać sobie sprawę z faktu, że zachowanie zarówno ludzi, jak i zwierząt nie wynika wyłącznie z wychowania, a znaczący wpływ na nie mają geny.
Aby zrozumieć dobrze ten mechanizm, musimy zacząć naszą analizę od prostego, ale bardzo ważnego wzoru:

P (Fenotyp) = G (Genotyp) + E (Środowisko),

czyli, inaczej mówiąc, to, co obserwujemy, patrząc na zwierzę, jest wynikiem oddziaływania zarówno genów, jak i środowiska. Prawidłowość ta dotyczy nie tylko cech jakościowych, ale również np. osobowości zwierząt. Oczywiście, jak to zwykle w życiu bywa, nic nie jest tak proste i dlatego nasz wzór musimy nieco skomplikować, ponieważ część wynikająca z oddziaływania genów składa się z kilku elementów:

G = A (addycja) + I (epistaza) + D (dominacja)

Podział ten jest niezwykle ważny, ponieważ powinien nam uświadomić, że wpływy genetyczne nie stanowią jednej całoś...