Zachowania terytorialne kotów

W latach 60. ubiegłego stulecia Jerram L. Brown opisał koncepcję opłacalnej obrony, zgodnie z którą w przypadku obrony zasobów, oprócz korzyści ze zdobycia pożywienia, nie możemy zapominać o możliwych kosztach takiego postępowania, np. o ryzyku odniesienia obrażeń. Dekadę później David Wilson dodał, że walka o terytorium nie może pochłaniać tyle energii, żeby zakłócić procesy związane z prokreacją i przekazaniem genów następnym pokoleniom. Terytorialność jest szczególną formą konkurencji, w której zwierzę powinno w miarę szybko i efektywnie pokonać konkurenta, ponieważ wydatkuje wtedy o wiele mniej energii niż w sytuacji, kiedy musiałoby za każdym razem zdobywać pożywienie i konsumować zdobycz w towarzystwie osobników tego samego gatunku. Tak czy inaczej, korzystanie z zasobów, takich jak pokarm, szczególnie w sytuacji, kiedy te zasoby są ograniczone, zawsze wiąże się z konkurencją.

Ekologia behawioralna rozróżnia dwie najprostsze formy konkurencji: eksploatację, inaczej mówiąc zużywanie istniejących na danym obszarze zasobów, oraz obronę zasobów, czyli demonstrację siły, a w ostateczności walkę z innymi osobnikami. Z obroną zasobów wiąże się również interferencja, czyli taki typ konkurencji, kiedy osobniki, wchodząc w interakcję ze sobą, jednocześnie zmniejszają efektywność działań łowieckich. Konkurenci, spotykając się znienacka na wspólnej części terytorium, tracą swój czas, który mogliby zużyć na aktywne poszukiwanie zasobów.