Jak zaspokoić instynkty łowieckie kota

Chyba dla nikogo nie okaże się zaskoczeniem stwierdzenie, że kot był, jest i będzie drapieżnikiem. I choć od dawna towarzyszy nam w naszych ludzkich siedzibach, nie spowodowało to zatracenia jego drapieżczych zachowań. Wynika to po części z faktu, iż kot w zasadzie nie został udomowiony, lecz udomowił się sam – to przodkowie naszych kanapowych mruczków w pewnym momencie zdecydowali, że wygodniej i łatwiej 
będzie im bytować przy ludzkich składach zbóż, polując na żyjące tam gryzonie. Z tego powodu mechanizm zachowań łowieckich kotów nigdy nie był sztucznie modelowany, przez co (w większym lub mniejszym stopniu) pozostaje aktywny praktycznie u każdego kota.

Rozwój zachowań łowieckich jest nierozerwalnie związany z procesem dorastania i z przechodzeniem przez okres tzw. pierwotnej socjalizacji, który trwa przez pierwszych 12 tygodni życia zwierzęcia. To właśnie wtedy, w towarzystwie matki i kociego rodzeństwa, maluch uczy się, jak skutecznie polować. 

A nie ma na to wiele czasu. Cykl rozrodczy kotów zakłada bowiem, że już w sześć tygodni od porodu kotka może wejść w okres nowej rui i, jeśli zostanie pokryta, zajść w kolejną ciążę. Z kolei ciąża trwa u kotów ok. 60 dni, a więc w przybliżeniu osiem tygodni. W ciągu ostatnich dwóch tygodni przed porodem kotka stopniowo może zmniejszać swoją aktywność, przygotowując się do połogu. W tym czasie nie będzie już zajmowała się swoimi poprzednimi dziećmi, a już na pewno nie będzie poświęcać im uwagi, gdy na świecie pojawi się kolejny miot.

Co z tego wynika? To, że dwunastotygodniowy koci maluch musi być samodzielnym łowcą, zdolnym do wyżywienia się w oparciu o polowanie. Musi być zwinny, szybki, sprawny i musi umieć podchodzić, łapać i uśmiercać swoje potencjalne ofiary. Stąd sama nauka jest bardzo intensywna, a małe kocięta większą część swojej aktywności poświęcają na gonitwy, skoki i „bijatyki” z innymi osobnikami...