Każdy żywy organizm ukierunkowany jest na przetrwanie i przedłużenie gatunku. Chęć do przetrwania jest głęboko zakorzeniona i zapisana w genach. Paliwem w całej machinie życia są emocje. To one popychają nas do osiągania codziennych celów, a zwierzęta do nieustannego poszukiwania pożywienia, mimo grożącego ryzyka utraty życia, czy podejmowania trudów rodzicielstwa i wychowywania potomstwa. Każdy osobnik – bez względu na gatunek – aby przetrwać, musi odpowiadać na bodźce płynące ze środowiska. W uproszczeniu można je odnieść do dwóch obszarów: poszukiwania i unikania. Zdarzenia mogą zostać zapamiętane dzięki ładunkowi emocjonalnemu, jaki za sobą niosą. Mózg, zapamiętując zdarzenia, przede wszystkim gromadzi wspomnienia stanów emocjonalnych, jakie zostały przez nie wywołane. W podobnej sytuacji w przyszłości są one wyrzucane ponownie. Z tej właśnie przyczyny chętnie wracamy do miejsc, z którymi wiążą się dobre doświadczenia, i unikamy tych, w których spotkało nas coś nieprzyjemnego.
Czym są emocje?
W ujęciu biologicznym emocję można zdefiniować jako stan równowagi biochemicznej organizmu uruchamiający określony program działania w odpowiedzi na bodźce zewnętrzne. Emocje charakteryzują się tym, że pojawiają się nagle i zawsze łączą się z zaburzeniem somatycznym.
Innymi słowy, odczuwaniu emocji towarzyszy charakterystyczna dla niej reakcja całego organizmu. U podstaw ludzkiej potrzeby poznawania świata oraz potrzeby eksplorowania otoczenia przez zwierzęta leży ta sama chemia. Zjawisko to badał neurobiolog Jaak Panksepp. Przedmiotem jego zainteresowań była odpowiedź na pytanie, czy zwierzętom, które doświadczają strachu (np. podczas lęku przed burzą), towarzyszy to sa...
