Dojrzały kot z zespołem zaburzeń poznawczych

Zmieniający się styl życia współczesnych społeczeństw sprawił, że w wielu rozwiniętych krajach Zachodu kot już dawno swoją popularnością przewyższył psa. Zapracowani Niemcy, Francuzi, Skandynawowie, Kanadyjczycy czy Amerykanie uznali, że kot jest o wiele łatwiejszy w utrzymaniu niż pies, a poza tym inaczej funkcjonuje w przestrzeni społecznej. Nie wymaga codziennych spacerów, sprawia mniej problemów behawioralnych i wiele godzin może przebywać sam w domu. Tak przynajmniej uważa spora część osób decydujących się na posiadanie kota. W dzisiejszych czasach ludzie coraz lepiej dbają o swoje zwierzęta. Opieka weterynaryjna, możliwości diagnozowania, a także rosnąca świadomość opiekunów w zakresie prawidłowego żywienia jest nieporównywalna do tego, co mogliśmy obserwować jeszcze 10 czy 20 lat temu. Dzięki temu koty dożywają sędziwego wieku. Szacuje się, że wiele tych zwierząt może przeżyć w naszych domach około 20 lat i więcej. Podobnie jak u ludzi możemy więc obserwować coraz większą liczbę chorób somatycznych oraz zaburzeń zachowania związanych z podeszłym wiekiem. Dlatego każdy lekarz weterynarii oraz behawiorysta powinien być przygotowany na to, że coraz częściej będzie się spotykał z takimi przypadkami. To samo odnosi się do opiekunów, którzy muszą stawić czoła zupełnie innym problemom niż te, które wynikały z posiadania zwierząt w przeszłości.

Procesy starzenia się ludzi i zwierząt 

Starzenie się wiąże się z postępującymi zmianami w mózgu i zaburza jego normalne funkcjonowanie. Wraz z wiekiem kurczy się istota szara, następuje utrata połączeń synaptycznych oraz demielinizacja włókien nerwowych. Nasz mózg ulega stopniowej degradacji, z kory mózgowej znika wiele typów neuronów i dlatego u wielu osób w podeszłym wieku obserwuje się zaburzenia funkcji poznawczych, ponadto w znaczny sposób obniża się tempo przekazywania informacji w układzie nerwowym. Do niedawna uważano, że jest to proces niemożliwy do powstrzymania i typowy dla osób starszych. Dzisiaj już wiadomo, że przynajmniej część z tych procesów da się powstrzymać, a nasz mózg jest na tyle plastyczny, że nawet w zaawansowanym wieku mogą tworzyć się nowe połączenia nerwowe, kora może zwiększać swoją objętość, a osłonka mielinowa może 
się regenerować. 

Jedną z najczęściej opisywanych chorób neurodegeneracyjnych występujących głównie u ludzi w podeszłym wieku jest choroba Alzheimera. Jej etiologia nie jest do końca znana, choć istnieją dwie mocne hipotezy: jedna wskazująca jako przyczynę złogi komórkowe beta-amyloidu, a druga – wewnątrzkomórkowe zmiany w białku TAU. Tak czy inaczej, postępująca choroba oznacza upośledzenie sprawności umysłowej i odpowiada za zaburzenia podstawowych czynności poznawczych. Chory ma kłopoty z pamięcią i z uczeniem się, miewa trudności z mówieniem, zaburzone są często percepcja i sprawność ruchowa. Niejednokrotnie obniża się aktywność psychiczna, obserwuje się również zaburzenia orientacji w czasie i przestrzeni oraz częste wahania nastroju. Choroba, postępując, w coraz większym stopniu uzależnia chorego od opiekunów. Diagnozowanie jest skomplikowane, ponieważ często dopiero problemy z codziennym funkcjonowaniem pozwalają rozpoznać to schorzenie. W rozpoznaniu bardzo pomocna jest historia choroby, relacja osób bliskich oraz badania neuropsychologiczne, dzięki którym można ocenić, w jakim stopniu upośledzon...