„Życie z molosem”
Odbiór dużych i olbrzymich psów przez społeczeństwo w dużym stopniu zależy od wychowania konkretnego osobnika oraz umiejętności opanowania go w przestrzeni miejskiej. To jednak nie jest sprawą prostą i zasadniczo molosy bywają raczej rzadkością na ulicach, mimo iż całkiem sporo ich jest w otoczeniu – po prostu są trzymane z dala od centrów miast i skupisk ludzi.
W klasyfikacji FCI molosy to psy umieszczone w II grupie sekcji, psów górskich, szwajcarskich psów górskich i do bydła oraz małych molosów. Sekcja zawiera dosyć obszerną listę ras, które są charakterystyczne pod kilkoma wspólnymi cechami. Przede wszystkim jeśli chodzi o wielkość – masywny pies powyżej 45 kg, najczęściej z krótkim pyskiem, obdarzony dużą ilością skóry i mocnymi faflami, zaś typ górski molosa to masywna budowa i obfite grube futro oraz spójny dla wszystkich stanowczy charakter. Dodatkowo na listę tę wpisano trzy małe molosy – buldoga francuskiego, boston teriera i mopsa: małe, mocne, krępe psy o krótkich kufach i dużej głowie.
Analizując życie z molosem, należy rozpocząć temat od zapoznania się z charakterystyką konkretnej rasy i jej przeznaczeniem. Zdecydowana część cech dla molosów jest spójna, jednakże zawsze każdą rasę trzeba rozpatrywać indywidualnie. W większości psy z tej grupy służyły jako psy bojowe, do walk, do pracy z bydłem lub jako masywne psy stróżujące. W związku z tym pierwszy wniosek, jaki się nasuwa – muszą to być psy o silnym charakterze, zdecydowane, potrafiące podejmować samodzielne decyzje w sytuacji zagrożenia siebie, powierzonego stada lub swojej rodziny. I w zależności od konkretnej rasy będą się pojawiały drobne różnice, które trzeba rozpatrywać indywidual...
