Jak rozpoznać ból u kota?

Choć koty dzielą z nami domy od wieków, to jednak wiele ich reakcji i zachowań pozostało niezmienionych, pomimo występującego u nich zjawiska udomowienia. Jednym z przykładów jest wciąż utrzymująca się u tego gatunku tendencja do ukrywania objawów chorobowych i udawania, że „wszystko jest w porządku”. Biologicznie nie ma co się dziwić, że taki mechanizm powstał – kot występuje przecież w naturze w podwójnej roli: drapieżnika i ofiary jednocześnie. Jeśli więc będzie okazywał słabość i gorsze samopoczucie, drastycznie wzrosną szanse na to, że stanie się czyimś obiadem. Żaden rozsądny drapieżnik nie przepuści bowiem okazji zapolowania na zwierzę osłabione, które prawdopodobnie będzie się gorzej bronić i wolniej uciekać.

Niestety, takie zachowanie ma swoje długofalowe, negatywne skutki, które prowadzą do bardzo niebezpiecznej sytuacji, jaką jest rozwój chorób i dolegliwości w ukryciu, przez co opiekun nie jest w stanie zareagować i pomóc swojemu pupilowi. Wielokrotnie bywa tak, że moment, w którym kot nie jest w stanie dłużej ukrywać swoich objawów chorobowych, wiąże się z bardzo zaawansowanym stadium problemu. Czasami tak zaawansowanym, że zwierzęciu nie da się już skutecznie pomóc (jest to szczególnie widoczne w przypadku problemów z nerkami). Dlatego też trzeba być niezwykle wyczulonym, by wszelkiego rodzaju zmiany rejestrować jak najszybciej. Warto więc znać objawy, które mają prawo wzbudzać nasz niepokój.

Behawior chorobowy i pozycja bólowa

Behawior chorobowy to zestaw zachowań, które kot prezentuje w momencie, gdy odczuwa fizyczny dyskomfort związany głównie z dolegliwościami zdrowotnymi. Zaliczamy do niego wszelkie odstępstwa od standardu, a same zachowania możemy podzielić na dwie grupy, w zależności od tego, czy występują one w większym, czy mniejszym natężeniu.

Do zachowań chorobowych o zwiększonym występowaniu zaliczamy: 

• nasiloną wokalizację, 
• nerwowość i niepokój, 
• uporczywe wylizywanie bolącego miejsca, 
• zachowania niestandardowe (takie jak pozakuwetowa urynacja bądź defekacja),
• ciągłą aktywność, zaburzającą normalny rytm snu. 

Z kolei wśród zachowań o zmniejszonym nasileniu można wymienić obniżony apetyt, zarzucenie czynności pielęgnacyjnych, słabsze interakcje społeczne, objawiające się m.in. próbami odizolowania od innych domowników (tak ludzkich, jak i zwierzęcych)...