Kiedy wchodzi się w systematykę zaburzeń łaknienia, na początek warto zadać sobie pytanie, czy problem, z którym zmaga się zwierzak, ma charakter pierwotny, czy wtórny. Przez zaburzenia pierwotne rozumiemy wrodzone niedostosowanie do wymagań środowiskowych związanych z jedzeniem. Takie zwierzęta najczęściej nie są w stanie przetrwać, a przynajmniej nie jest to możliwe bez znaczącej ingerencji człowieka. Z kolei zaburzenia wtórne powstają w efekcie nieprawidłowości o różnym charakterze – bądź metabolicznym, bądź środowiskowym. Można więc uznać, że przeważająca większość zwierząt, u których pojawiają się nieprawidłowości z łaknieniem, prezentuje problem o charakterze wtórnym.
Grupę zaburzeń wtórnych możemy z kolei podzielić na trzy mniejsze podgrupy:
- Wzmożone – może objawiać się na różne sposoby. Jednym z jego rodzajów jest polifagia, czyli konieczność jedzenia dużych ilości pokarmów. Przyczyna jest tu często zdrowotna, a polifagia może być objawem chorób tarczycy bądź zaburzeń gospodarki cukrowej organizmu, może także występować podczas inwazji pasożytów lub przy chorobach układu nerwowego. Wzmożone łaknienie można też zaobserwować u kotek ciężarnych lub karmiących, tu jednak jest to uzasadnione stanem fizjologicznym organizmu i nie powinno wzbudzać niepokoju. Drugim rodzajem wzmożonego łaknienia jest akoria, czyli stan braku uczucia sytości po posiłku, który, niestety, jest zazwyczaj powiązany stricte z zaburzeniami o charakterze psychicznym. Do tej grupy zalicza się również tzw. zajadanie stresu, czyli sytuację, w której zwierzę odczuwa głód na tle nerwowym i je po to, by się uspokoić. Z kolei „bulimia” (termin specjalnie umieszczam w cudzysłowie, ponieważ bulimia jako taka, będąca zaburzeniem typowo na podłożu psychicznym, nie została do tej pory jednoznacznie stwierdzona u kotów. Niemniej zachowanie w postaci objadania się prowadzącego do wymiotów jest na tyle zbliżone do ludzkiej jednostki chorobowej, że w przypadku zwierząt umownie stosuje się do jego opisania ten sam termin) to silny pociąg do jedzenia, występujący epizodycznie i objawiający się u zwierząt zjadaniem zbyt dużych porcji pokarmowych, prowadzących najczęściej do szybkich wymiotów (rzadziej do niestrawności spowodowanej przeładowaniem jelit treścią pokarmową). Nie należy jednak mylić wymiotów spowodowanych przepełnieniem żołądka z wymiotami pojawiającymi się po posiłku – te bowiem zazwyczaj mają podłoże medyczne i są sygnałem o toczącym się w organizmie procesie chorobowym.
- Zmniejszone łaknienie – tutaj zakres problemów jest nieco mniejszy i obejmuje sitofobię oraz anoreksję. Pierwszy termin oznacza niechęć do jedzenia wywołaną obawą przed pojawieniem się dolegliwości bólowych. Taki rodzaj zaburzenia wykazywał m.in. mój najstarszy kot, Stefan, w czasach, gdy nie miał ustabilizowanej diety, a praktycznie każda podawana mu karma komercyjna wywoływała niestrawność z objawami silnej biegunki. Kot odmawiał więc jedzenia, by po jego spożyciu nie czuć się gorzej. Takie zaburzenie może być też sygnałem o chorobach trzustki lub może występować przy kamicy żółciowej. Z kolei anoreksja to niewystępowanie uczucia głodu, bardzo często skorelowane z czynnikami stresowymi oraz z depresją. Możemy ją dzielić dalej na anoreksję całkowitą (kot zupełnie nie jest zainteresowany pokarmem), częściową (kot wącha, ale nie je) oraz pseudoanoreksję (wywołaną napięciem psychicznym z powodu stresu środowiskowego lub też brakiem smakowitości podawanego pokarmu).
- Spaczone łaknienie – w przypadku kotów (a także innych zwierząt) mam tu na myśli głównie tzw. zespół PICA, czyli zaburzenie polegające na spożywaniu przedmiotów i substancji do tego nieprzeznaczonych lub przeznaczonych, ale innej formie niż ta, w której zjadają je chorzy (w przypadku ludzi dobrym przykładem jest zjadanie surowej mąki). U kotów najczęściej mówi się o zjadaniu przedmiotów do tego nieprzeznaczonych, takich jak tkaniny, folie, plastik, nitki, papier, karton, ziemia czy żwir (w tym także żwirek z kuwety). Dla precyzyjniejszego określania różnych rodzajów zespołu PICA używa się często terminów składających się z nazwy zjadanej substancji oraz końcówki -fagia, zaczerpniętej z języka greckiego (phagein oznacza „spożywać, pożerać”). W ten sposób powstają terminy takie jak koprofagia, czyli zjadanie odchodów. Ze względu na fakt, iż zespół PICA jest szerokim zagadnieniem, zaliczanym jednocześnie do grupy zachowań kompulsywnych, w tym miejscu jedynie sygnalizuję jego występowanie, by zwrócić na ów fakt uwagę Czytelnika.
Niejadek kontra łasuch
W mojej praktyce zawodowej, łącząc kompetencje behawiorysty i zwierzęcego dietetyka, zdecydowanie częściej spotykam się z opiekunami zmartwionymi tym, że ich kot nie chce jeść, niż tym, że zwierzak się przejada. Niestety, problem nadwagi i otyłości u kotów domowych jest zjawiskiem bardzo powszechnym, co potwierdzają statystyki dostępne na rozmaitych portalach poświęconych zdrowiu i kondycji tych zwierząt. Aktualnie przyjmuje się, że – według uogólnionych szacunków – ok. 50% kotów domowych cierpi z powodu nadwagi, a połowa z nich jest już klasyfikowana jako otyła (co oznacza, że ich masa ciała przekracza o 30% lub więcej wagę optymalną). Dla obszaru Wielkiej Brytanii szacuje się, że od 39 do 52% zamieszkujących tam kotów cierpi z powodu nadwagi i otyłości, natomiast badania prowadzone w 31 klinikach weterynaryjnych ulokowanych w północno-zachodniej części Stanów Zjednoczonych dowiodły, że ok. 1/4 pacjentów przekraczała swoją optymalną masę ciała (ocenie poddano grupę 2000 kotów, a więc ilość pozyskanych danych była niemała).
Trudno mi powiedzieć, skąd bierze się u opiekunów brak zwracania uwagi na problem nadwagi i otyłości. Być może jest to forma wyrażania miłości do zwierzaka poprzez jego przekarmianie bądź gwarantowanie mu nieograniczonego (w tym wypadku jednak szkodliwego) dostępu do pokarmu? W końcu w wielu domach nadal funkcjonuje przekonanie, że zwierzak gruby to zwierzak szczęśliwy. Oczywiście, nie jest to prawda – nadwaga może być przyczyną wielu poważnych chorób, takich jak cukrzyca, zaburzenia pracy dolnych dróg moczowych, zwyrodnienia stawów, pozaalergiczne choroby zapalne skóry, stłuszczenie wątroby, a także pogorszenie kondycji ogólnej i mniejsza wytrzymałość przy wysiłku. Nie można zatem łączyć nadmiernej wagi ze szczęściem – wręcz przeciwnie: dla wielu zwierząt jest to podłoże rozmaitych problemów (także psychicznych).
Z kolei u kota bez apetytu przyjmowanie zbyt niskich dawek pokarmowych prowadzi do niedoborów w organizmie na poziomie zarówno kalorycznym, jak i bilansowym. Koty, które zjadają zbyt małe ilości pożywienia, nie są w stanie zaspokoić swojego zapotrzebowania na witaminy oraz mikro- i makroelementy (dotyczy to elementów endogennych, które muszą być dostarczone w pokarmie). To z kolei prowadzi do poważnych zmian czynnościowych, takich jak zaburzenia gospodarki jonowej czy też awitaminoza, która, w zależności od tego, którego konkretnie składnika dotyczy, może wywoływać rozmaite problemy. Taki przykładowy zestaw objawów obejmuje m.in.: nasilenie złamań, skłonność do kamicy nerkowej, wypadanie sierści i zły stan skóry, zahamowanie wzrostu, zaburzenia płodności, biegunki, złe samopoczucie, porażenie zadu i keratynizację nabłonka. Cała ta lista dotyczy wyłącznie niedoborów witaminy A w organizmie. Dla każdego kolejnego składnika mikro- czy makroelementowego bądź innej witaminy lub aminokwasu egzogennego można bez problemu znaleźć podobne opisy, co uświadamia, jak ważna jest dbałość o właściwe zbilansowanie diety.
Ponadto kot jest zwierzęciem o bardzo wysokim zapotrzebowaniu na białko, co powoduje, że w przypadku jego niedostarczenia do organizmu we właściwych ilościach bardzo szybko zacznie dochodzić do procesów katabolicznych – mówiąc wprost, organizm zacznie „zjadać się sam”, wykorzystując białko z mięśni, co jest jedną z oznak wyniszczenia. Mocno zaawansowane wyniszczenie organizmu nosi nazwę kacheksji, a skutkiem niedożywienia jest m.in. supresja układu immunologicznego, za czym może iść wtórna dysfunkcja organów.
Kolejne groźne dla kota efekty głodówki dotyczą przemian węglowodanowych w organizmie. Mowa tutaj o przebiegającym w sposób ciągły procesie glukoneogenezy, którego zadaniem jest produkowanie węglowodanów z dostarczanego w pożywieniu białka. Jego zaletą jest praktycznie całkowite uniezależnienie kota od konieczności spożywania zewnętrznych źródeł węglowodanów. Jednak w momencie, w którym białko przestaje być do organizmu dostarczane, odbija się to szybko na gospodarce insulinowej.
Trzecim zagrożeniem jest stłuszczenie wątroby, czyli zmiana patologiczna polegająca na gromadzeniu się triacylogliceroli wewnątrz hepatocytów (komórek wątroby). Jest to efekt zaburzonego przez głodówkę metabolizmu lipidów, który stanowi jedno z następstw wspomnianych wyżej procesów katabolicznych w organizmie. Stłuszczenie diagnozuje się, gdy ponad 50% komórek wątroby zostanie objętych zwyrodnieniem, co zazwyczaj wymaga nieco czasu (standardowo ok. 5% wątroby zajmuje tłuszcz). Ten proces jednak o wiele łatwiej zachodzi u kotów otyłych niż u zwierząt o prawidłowej masie ciała. Widać więc wyraźnie, że ani kota przejadającego się, ani odmawiającego jedzenia nie wolno ignorować.
Postępowanie przy zmniejszonym łaknieniu
Preferencje pokarmowe u kotów kształtują się na bardzo wczesnym etapie – gdy matka karmi mlekiem nowo narodzone kocięta, na podstawie jego smaku maluchy zaczynają definiować, co jest jadalne, a co nie. Jak nietrudno się domyślić, smak mleka jest uzależniony od tego, co je kotka. Jeśli więc mamy do czynienia z monodietą u matki (np. jeden rodzaj karmy w jednym smaku), kocięta w bardzo ograniczony sposób będą się interesowały pokarmem w późniejszych tygodniach. Czasami, na pierwszym etapie rozwoju, można jeszcze częściowo nadrabiać taki brak, bazując na ciekawości młodych kotów, jednak nie zawsze się to udaje. W końcu cały ten mechanizm ma na celu ochronę malucha przed zjadaniem czegoś, co mogłoby mu zaszkodzić. Jest to więc trik ewolucji na zwiększenie szans osobnika na przetrwanie.
U dorosłego kociego niejadka przyczyna może być podobna. Choć w naturze kot jest gatunkiem neofilnym, a więc nastawionym na dużą różnorodność zjadanych ofiar (ok. 70 gatunków), to jednak wiadomo też, że koty chętnie i łatwo popadają w rutynę, a każda większa zmiana w ich otoczeniu może być odebrana jako poważny stresor. Stąd u części zwierząt bardzo trudno jest wprowadzać zmiany dietetyczne nie tylko w zakresie rodzaju (sucha/mokra/surowe mięso), ale nawet smaku czy konsystencji podawanej kamy (np. przejście z karmy w kawałkach na mielonkę).
Aby nakłonić kota do jedzenia, dobrze jest bazować na zmyśle nie smaku, lecz węchu. Pamiętamy bowiem, że o ile koci smak nie jest specjalnie rozbudowany, to właśnie węch odgrywa tu kluczową rolę. Jeśli więc mamy do czynienia z kotem wykazującym niechęć do nowych składników diety, warto wykorzystać coś, co kot lubił wcześniej (np. sos z saszetki) i pomieszać ten element z niewielką ilością innej karmy tak, by zachęcić zwierzaka do spróbowania nieznanego pokarmu. Bywa też, że dobre efekty daje dolanie niewielkich ilości ciepłej wody do pożywienia, co zwiększa jego aromatyczność, bądź też jego rozgniecenie widelcem lub zblendowanie. Dotyczy to zwłaszcza kotów po sanacji jamy ustnej, które odmawiają jedzenia w pierwszych dniach po zabiegu. Jeśli natomiast chcemy mimo wszystko wypróbować działania na poziomie smakowym, to statystycznie koty najbardziej zainteresowane są smakiem umami (L-glutaminian), ponieważ jego obecność sugeruje, że pokarm jest bogaty w składniki odżywcze, a zatem warto go spożywać.
Choć brzmi to dziwnie, to bywają koty, u których przy braku apetytu pomaga zmiana bardziej środowiskowa niż dietetyczna. Przykładami mogą być modyfikacja miejsca karmienia (np. przeniesienie miski do ulubionej kociej kryjówki, jeśli przyczyną problemu jest lęk), wyłożenie jedzenia na zupełnie inny rodzaj miski (np. płaski talerzyk lub specjalną matę do zlizywania karmy, która działa uspokajająco), rozrzucenie kawałków jedzenia wokół miski (dzięki czemu posiłek staje się ciekawszy), zmiana wysokości miski względem podłoża (niektóre koty, gdy źle się czują, nie chcą pochylać głowy przy jedzeniu) albo też, w skrajnych przypadkach, karmienie łyżeczką lub z ręki (jako etap przejściowy, do czasu poprawy samopoczucia i nabrania ponownie nawyku jedzenia z miski).
W przypadku kotów w bardzo złym stanie ogólnym warto od razu starać się wprowadzać wysokostrawny pokarm dobrej jakości. Bywa jednak, że złe nawyki żywieniowe u zwierzęcia są tak silne, że odmawia ono jedzenia tzw. dobrej karmy. W takim przypadku lepiej, by kot przyjmował cokolwiek, co mu smakuje, niż żeby miał nie jeść nic. Ta zasada dotyczy m.in. kotów z zaawansowaną niewydolnością nerek, u których głodówka jeszcze bardziej pogarsza stan organizmu. Podobnie należy pamiętać, że ani koty cierpiące na PNN, ani zmagające się z problemami kardiologicznymi nie powinny być poddawane terapiom odchudzającym, gdyż w przypadku tych schorzeń nadwaga jest czynnikiem sprzyjającym funkcjonowaniu pacjenta w chwilach kryzysowych.
Jeśli aromatyzujące sosy, zapachowe dodatki i bardzo dokładne mieszanie karm nie przynosi oczekiwanego efektu, a brak apetytu zaczyna przybierać charakter przewlekły, wówczas pomocna może się okazać suplementacja. Środkiem naturalnym pochodzenia roślinnego, który może wspomagać apetyt u kotów, jest olejek CBD pozyskiwany z konopi indyjskich – preparat działający uspokajająco i stymulujący układ nerwowy, ale bez działania psychoaktywnego. Najczęściej u kotów jest on stosowany w stężeniu 2,5% w dawce podstawowej 1–2 krople na dobę z posiłkiem lub bezpośrednio na dziąsła.
W farmakoterapii najprościej byłoby sięgnąć po preparaty zawierające antagonistów receptorów greliny (czyli powstającego głównie w żołądku tzw. hormonu głodu), jednak, jak wskazuje dr Ceregrzyn, trudno dostać na rynku takie preparaty ze względu na obowiązujące przepisy (część z nich jest dopuszczona m.in. tylko w USA). W Polsce do popularnych farmaceutyków pobudzających apetyt zalicza się Mirptazepinę oraz nieco słabiej działającą u kotów Cyproheptadynę (która, niestety, podobnie jak używane niegdyś w podobnym celu Diazepam czy Porpofol może wywoływać więcej niepożądanych skutków ubocznych niż pierwsza z wymienionych substancji). Przy obu farmaceutykach stosowanie musi odbywać się w ścisłym porozumieniu z lekarzem weterynarii, który ustala właściwą dawkę oraz czas podawania leku.
W przypadkach całkowicie skrajnych pozostaje jeszcze karmienie przymusowe. W razie konieczności przeprowadzania takiej procedury zdecydowanie lepiej jest założyć zwierzęciu sondę niż ryzykować podawanie pokarmu na siłę, ponieważ szczególnie w przypadku pożywienia płynnego (odżywki) lub półpłynnego istnieje bardzo poważne ryzyko zachłyśnięcia, które może prowadzić m.in. do zachłystowego zapalenia płuc. Jest to szczególnie częsty problem u kociąt, „zalewanych” mlekiem podczas sztucznego odkarmiania. Ponadto karmienie na siłę, wbrew woli pacjenta, może być czynnikiem silnie stresującym, co jeszcze bardziej będzie pogarszało stan ogólny.
Jeśli do utraty apetytu doszło gwałtownie lub jeśli wcześniej nie było podobnych problemów, to kot powinien być bezwzględnie poddany szczegółowej diagnostyce, gdyż utrata łaknienia zaliczana jest do grupy tzw. objawów nieswoistych, co oznacza, że może wskazywać na bardzo wiele różnych procesów chorobowych: od chorób zębów i przyzębia, przez zaburzenia pracy przewodu pokarmowego, aż po niewydolność nerek czy nowotwór (szczególnie, jeśli towarzyszy temu widoczny spadek masy ciała).
Postępowanie przy nadmiernym łaknieniu
Tu sprawa wcale nie jest prostsza, przede wszystkim dlatego, że koty o zbyt silnym łaknieniu potrafią być szalenie zdeterminowane, by pozyskać pokarm. Zdarza się więc, że nie tylko terroryzują swoich domowników uporczywą wokalizacją, wymuszając dodatkowe porcje, ale także mogą stawać się agresywne lub przechodzić do pozakuwetowej urynacji bądź defekacji, manifestując w ten sposób swoje żądania. Dlatego też pracę nad ustabilizowaniem tego problemu należy prowadzić bardzo ostrożnie, dbając jednocześnie o psychiczny dobrostan pacjenta.
Przy kotach przejadających się przede wszystkim warto zastanowić się nad behawioralno-środowiskową przyczyną takiego zachowania. Bardzo często jest nią bowiem połączenie dwóch elementów: karmienia ad libitum (metoda pełnej miski) oraz nudy – jedzenie może być największą rozrywką, z jaką kot ma styczność. Bywa też, że koty zajadają stres, bowiem jedzenie jest jedną z metod stymulacji układu serotoninowego w mózgu. Dlatego też jego wyregulowanie może być konieczne do opanowania nadmiernego kociego apetytu. Przydatna bywa tu suplementacja L-tryptofanem, będącym inhibitorem zwrotnego wychwytu serotoniny. Pojawiająca się po jego wprowadzeniu do diety poprawa nastroju i samopoczucia ogólnego potrafi zmniejszyć częstotliwość zaglądania przez kota do miski.
Jeśli za podjadaniem stoi nuda, warto urozmaicić kotu środowisko, choćby przez wprowadzenie większej ilości elementów łowieckich oraz związanych z pracą węchową. Można podzielić porcję karmy pomiędzy kilka misek, a te rozstawić po domu, skorzystać z zabawek typu kula na przysmaki bądź mata do lizania, która spowalnia jedzenie karmy w formie mielonki czy pasztetu, a jednocześnie wycisza i uspokaja.
Najważniejsze jest jednak określenie faktycznego dziennego zapotrzebowania kalorycznego danego kota (DER). W tym celu najlepiej skontaktować się z zoodietetykiem, który pomoże w obliczeniu dokładnej ilości karmy, którą kot może dostawać w ciągu doby. W przypadku kotów otyłych zazwyczaj jest to pierwszy krok, prowadzący docelowo do zredukowania masy ciała pacjenta do poziomu prawidłowego. W przypadku terapii odchudzającej trzeba liczyć się z długotrwałym postępowaniem dietetycznym, nierzadko rozłożonym w czasie nawet na kilka miesięcy, z podziałem na etapy (bezpieczna utrata masy ciała u kota wynosi bowiem ok. 5–6% na miesiąc i nie powinna postępować szybciej). Przy pracy z kotem o nadmiernym łaknieniu bardzo ważne są regularnie wydzielane posiłki oraz właściwa wielkość porcji. Jest to zatem zbliżone do pracy z kotami zmagającymi się z syndromem głodu.
Syndrom głodu
To specyficzne zaburzenie behawioralne, wywołane stanem długotrwałego braku dostępu do pożywienia. Zwierzęta nim objęte mają tendencję do łapczywego zjadania ogromnych ilości pożywienia tak, jakby próbowały najeść się „na zapas”, nie wierząc, że dostaną kolejny posiłek. Często kradną też jedzenie dla nich nieprzeznaczone, jeśli zauważą, że opiekun coś zjada (efekt nauki przez obserwację). Syndrom głodu może pojawić się u zwierzęcia w każdym wieku, bo bodźcem do jego powstania są specyficzne warunki środowiskowe. Często może on również wynikać z zachowań rywalizacyjnych przy niewystarczającej ilości zasobów – obserwuje się to np. w dużych koloniach kotów, które są dokarmiane zbyt małą ilością pożywienia, którego nie starcza dla wszystkich użytkowników kociej stołówki.
Praca z syndromem głodu to długi i powolny proces, który bazuje na wytworzeniu w pacjencie pewności, że jedzenia zawsze będzie pod dostatkiem i że nie trzeba będzie o nie walczyć w przyszłości. Postawą jest tutaj bardzo regularne wydzielanie malutkich porcji pokarmu tak, by kot się najadał, ale nie przejadał ponad miarę. Należy przy tym dbać o to, by kaloryczność pokarmu była odpowiednio dobrana do jego objętości – zbyt wysoka zawartość kalorii może bowiem prowadzić do tego, że porcje będą bardzo małe, co nie pozwoli na fizyczne wypełnienie żołądka, przez co kot nadal będzie odczuwał fizyczny głód. Dlatego do pracy z takim problemem najlepsze są wysokomięsne karmy mokre o uśrednionej kaloryczności w okolicach 95 kcal/100 g. Przydatne jest też wyposażenie się w miskę z timerem (minimum 4-komorową), by dzięki niej móc wydzielać kotu posiłki w ciągu dnia pod nieobecność opiekuna.
Kot, który nie pije
Ponieważ kot jako gatunek wywodzi się z terenów pustynnych, jest on ewolucyjnie przystosowany do życia w takich właśnie warunkach. W związku z tym pozostaje odporny na wysokie temperatury i dobrze sobie radzi w środowisku ubogim w wodę. Z tego powodu doszło u niego do wytworzenia mechanizmu adaptacyjnego w postaci bardzo silnego zredukowania poczucia pragnienia – w końcu na pustyni trudno o łatwo dostępne źródła wody, a gdyby zwierzak cały czas odczuwał pragnienie, którego nie da się zaspokajać, to, mówiąc kolokwialnie, zapewne by oszalał.
Czy to oznacza, że koty nie piją? Nie do końca. Po prostu głównym źródłem wody jest dla nich pokarm stały, a mówiąc dokładniej: mięso ofiar, które upolują. Okazuje się, że pożywienie, które zawiera ponad 67% wody (czyli przede wszystkim dieta mokra wysokomięsna lub mięsna dieta typu BARF czy whole prey), może swobodnie zaspokajać dzienne zapotrzebowanie na wodę u zdrowych kotów dorosłych. Z kolei, jak możemy przeczytać w książce Podstawy żywienia psów i kotów. Podręcznik dla lekarzy i studentów weterynarii: „Żywienie kotów wyłącznie suchymi karmami może prowadzić do pobierania niedostatecznej ilości wody” (s. 43). Dzieje się tak nawet wtedy, gdy kot, zgodnie z zaleceniem producenta karmy suchej, ma stały dostęp do świeżej wody. Po prostu jego poczucie pragnienia jest zbyt słabe, by zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na wodę. Mówiąc inaczej – w pewnym sensie picie wody, jako czynność, jest dla kota nienaturalne. A, niestety, niedobory wody w organizmie prowadzą do bardzo poważnych problemów czynnościowych i metabolicznych, z chorobami nerek i pęcherza na czele.
Jak zatem najprościej zwiększyć ilość spożywanej przez kota wody? Bardzo prosto: przechodząc na mokrą, wysokomięsną dietę, która sama w sobie jest doskonałym źródłem płynów (większość dobrych jakościowo wysokomięsnych karm zawiera ok.75–80% wilgotności w składzie). Jeśli ta wartość okazuje się zbyt niska, można też dolewać niewielkie ilości wody do każdej porcji jedzenia (około jednej łyżki stołowej), mieszając ją z karmą. Zaletą takiego postępowania jest to, że woda przechodzi od razu smakiem karmy, co powoduje, że jest przez kota chętniej wypijana.
Inne rozwiązania stosowane w celu zachęcenia kota do picia to duże przezroczyste miski załamujące światło, fontanny gwarantujące kontakt z wodą płynącą lub też rozstawianie miseczek w różnych punktach domu (z dala od miejsca podawania jedzenia, gdyż to bardziej odpowiada naturalnemu rozkładowi zasobów w kocim środowisku). Jednak z mojego doświadczenia wynika, że woda będąca integralnym elementem posiłku sprawdza się najlepiej.
Podsumowanie
Koty z problemami żywieniowymi to niełatwi przeciwnicy, szczególnie że apetytem trudno jest nam sterować – chęć do jedzenia lub jej brak to efekt wielu czynników, spośród których tylko na część możemy wpływać bezpośrednio. Do tego koty to zwierzęta uparte, często niezainteresowane zmianą nawyków, co dodatkowo potrafi stanowić ciężki orzech do zgryzienia dla opiekunów. Niemniej konsekwentne i mądre działanie oraz duża dawka cierpliwości mogą pomóc przełamać niejedną barierę. Najważniejsze to szukać rozwiązań i nie poddawać się po ewentualnej porażce.
Bibliografia:
- Biegańska-Hendryk M., Stefan… czyli historia z przypadku, Gliwice 2019.
- Burkat A., Problem ssania tkanin i pica u kota domowego (Felis catus) – tekst obecnie niedostępny w sieci, do wglądu w archiwum własnym autorki.
- Ceregrzyn M., Zaburzenia apetytu u psów i kotów – przyczyna czy konsekwencje chorób, Konferencja „Otyłość i nadwaga u psów i kotów – przyczyny, konsekwencje, zapobieganie, Kraków 19.01.2019.
- Ceregrzyn M., Lechowski R., Barszczewska B., Podstawy żywienia psów i kotów. Podręcznik dla lekarzy weterynarii, Wrocław 2013.
- Clarc M., 5 Eating Disorders That Affect Cats, https://cattime.com/cat-facts/health/22761-5-eating-disorders-that-affect-cats (dostęp: 7.01.2020).
- Janicki K. (red.), Domowy poradnik medyczny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2011.
- Johnson B.E., Pica [w:] Walker H.K., Hall W.D., Hurst J.W. (red.), Clinical Methods: The History, Physical, and Laboratory Examinations, Boston: Butterworths, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK255/ (dostęp: 7.01.2020).
- Luescher A., Compulsive Behavior in Companion Animals [w:] Houpt K.A. (red.), Recent Advances in Companion Animal Behavior Problems, International Veterinary Information Service, Ithaca NY.
- Scarlett J.M., Donoghue S., Saidla J., Wills J., Overweight cats: prevalence and risk factors [w:] International Journal of Obesity and Related Metabolic Disorders: Journal of the International Association for the Study of Obesity, https://europepmc.org/article/med/8087161 (dostęp: 7.01.2020).
- Steiner J.M., Choroby przewodu pokarmowego psów i kotów, pod red. R. Lechowskiego, Łódź 2009.
