Wespół w zespół – synchronizacja socjalna psów i ludzi

Człowiek jest silnie socjalnym gatunkiem, tworzącym rodziny i społeczeństwa, w których podstawą egzystencji jest rozumienie komunikatów innych osobników i umiejętność dostosowywania do nich własnych reakcji i zachowań. Zdolność do rozpoznawania emocji i stanów psychicznych innych osób oraz wynikające z niej mniej lub bardziej świadome reakcje są niezbędne przy skomplikowanych sieciach socjalnych zależności. Liczne badania pokazały, że przykładowo przebywający obok siebie pacjenci w szpitalach dostosowują do siebie swoje zachowania, a nawet biologiczne reakcje organizmu na podstawie podświadomych niewerbalnych sygnałów. Zjawisko to nazywane jest socjalną synchronizacją i reprezentuje jeden ze wzorców zachowania, głęboko zakodowanych w ludzkiej biologii i umożliwiających naszemu gatunkowi osiągnięcie wysokiego stopnia kooperacji. Dzisiaj już dobrze wiemy, że także wiele innych gatunków zwierząt wykazuje wysoce rozwinięte umiejętności socjalne. Należą do nich psy, dziedziczące nie tylko predyspozycje pochodzące od wilczych przodków, ale także te nabyte w trakcie długiej historii kooperacji z ludźmi i wynikające z procesu domestykacji.

Harmonia międzygatunkowa?

Synchronizacja socjalna to mechanizm, w którym partnerzy odczytują nawzajem takie komunikaty i sygnały emocjonalne jak gesty rąk, postawa ciała, mimika twarzy, spojrzenia oraz mowa, a następnie odpowiednio na nie odpowiadają, naśladują je i koordynują. Aby mogła istnieć, niezbędne jest występowanie znajomej dla obu stron gamy zachowań. Czy relacja pomiędzy osobnikami dwóch gatunków może opierać się na takim systemie? 
Zespół tworzony przez psa i jego ludzkiego opiekuna w większym lub mniejszym stopniu spełnia wymienione wyżej kryteri...