Staw kolanowy/biodrowy okiem fizjoterapeuty – dysfunkcje i ich rehabilitacja

Kość udowa u psa jest najcięższym i największym elementem szkieletu. U znacznej większości psowatych jest nieznacznie krótsza od kości łokciowej oraz piszczelowej i o około jedną piątą dłuższa niż kość ramienna. Sama kość udowa ma krótką oraz grubą szyjkę, krętarz mniejszy, który umiejscowiony jest tylno-przyśrodkowo, dodatkowo wystający krętarz większy oraz stosunkowo krótki i szeroki trzon kości z wąską cieśnią na środku. W anatomicznym ujęciu u psów występuje krętarz trzeci, który jest miejscem przyczepu mięśnia pośladkowego powierzchniowego. 

Staw biodrowy – jego specyfika, dysfunkcje oraz rehabilitacja

Prawidłowy staw biodrowy zbudowany jest z panewki oraz głowy kości udowej, otoczonej torebką stawową. Znaczącym elementem anatomicznym jest więzadło obłe, które determinuje położenie głowy kości udowej w panewce. 

Zwichnięcie stawu biodrowego stanowi jeden z najczęstszych urazów. Polega na zerwaniu więzadła obłego oraz torebki stawowej. Jest to spowodowane przemieszczeniem się głowy kości udowej poza fizjologiczny obszar ruchomości w panewce. Po ingerencji chirurgicznej, której przebieg i metodę określa lekarz weterynarii, warto korzystać z dobroczynnego działania spacerów na smyczy, unikając ruchów odwodzących kończynę, a po okresie około 3–4 tygodni należy rozpocząć właściwą rehabilitację, pod nadzorem terapeuty, który dostosowuje ćwiczenia do aktualnego stanu pacjenta. 

Popularną dysfunkcją stawu biodrowego jest dysplazja, której etologia jest wieloczynnikowa. Mianem dysplazji określa się wszelkie nieprawidłowości w budowie stawu biodrowego (panewki, głowy i szyjki kości udowej). Następstwami tej choroby są między innymi: niestabilności, niezborność (która przyczynia się do powstawania OA), ból, niechęć do poruszania się, problemy ze wstawaniem, a także kulawizna powysiłkowa. Biorąc pod uwagę popu...