Parwowirus psów – cz.1. Przyczyny i objawy

Mimo iż szczepienia przeciwko parwowirozie należą do szczepień zasadniczych (podstawowych), to co roku choroba zbiera żniwa. W artykule postaram się scharakteryzować parwowirusa, wyjaśnić, w jaki sposób najlepiej pomóc choremu psu, oraz odpowiedzieć na pytanie, dlaczego mimo zastosowanej profilaktyki szczepiennej może zdarzyć się, że pies zachoruje. 

Syndrom słabego szczenięcia

Parwowirus psi – CPV (canine parvo-virus) wywołuje zakaźne zapalenie jelit, czyli parwowirozę. Istnieją dwie odmiany wirusa: CPV-1 oraz CPV-2. CPV-1 kiedyś uznawany był za niechorobotwórczy. Aktualnie nazywa się go bokaparwowirusem mięsożernych – CaBoV1. Choroba często przebiega bezobjawowo, jednak wywołuje ronienia u ciężarnych suk oraz śmierć nowo narodzonych szczeniąt. Najczęściej chorują szczenięta poniżej 3. tygodnia życia. Do objawów należą osłabienie, objawy zapalenia jelit i płuc, może nawet dochodzić do zgonu. Infekcje tym wirusem określane są jako syndrom słabego szczenięcia. Chorobę najczęściej rozpoznaje się po cechach anatomopatologicznych w badaniu sekcyjnym oraz izolując wirusa w hodowli. Istnieje także możliwość zbadania przeciwciał w teście ELISA oraz badanie PCR. 

Czy wiesz, że..

Parwowirus to bardzo mały wirus, który charakteryzuje się wysoką opornością na warunki środowiskowe. Wynika to z jego budowy, a dokładnie z braku otoczki, przez co jest on bardzo odporny na działanie zarówno wszelkichśrodków dezynfekcyjnych, jak i warunków atmosferycznych.Parwowiroza a panleukopenia

W etiopatogenezie parwowirozy kluczową rolę odgrywa szczep CPV-2. Najprawdopodob...