Funkcjonowanie kocich grup – opieka i zapobieganie problemom behawioralnym

Komunikacja wewnątrzgatunkowa kotów

Koty porozumiewają się między sobą na różne sposoby. Mowa ciała obejmuje głównie przybieranie różnych póz, zmiany ułożenia uszu i ogona oraz mimikę. Wśród zachowań warto wymienić między innymi przyjazne ocieranie się dwóch osobników dla utrzymania wspólnego zapachu grupy, wzajemną pielęgnację czy obwąchiwanie się. Dysponują też całą gamą sygnałów werbalnych: warczeniem, prychaniem, klekotaniem, miauczeniem… Bardzo ważną funkcję w życiu kotów pełnią również feromony. Są to substancje służące do wymiany informacji pomiędzy osobnikami tego samego gatunku, odbierane za pomocą narządu lemieszowo-nosowego. Feromony policzkowe służą kotu do oznaczania terytorium, na którym czuje się bezpiecznie, oraz znajomych osobników, dzielących z nim przestrzeń. Do oznaczania terenu, na którym kot nie czuje się komfortowo (a także konkretnych miejsc), służą feromony wydzielane przez opuszki łapek, wydzielina z okolic odbytu, a także mocz i kał pozostawiane w widocznych miejscach. 
Tak rozwinięta komunikacja (np. wspólny zapach grupy, który koty utrzymują, ocierając się o siebie) pozwala ograniczyć konflikty w grupie oraz jednocześnie (np. przez znakowanie terytorium i jego granic) pomaga uniknąć konfliktów z kotami spoza grupy. Każda konfrontacja z rywalem stanowi ryzyko odniesienia obrażeń i – w konsekwencji – utratę możliwości polowania, co stanowi duże zagrożenie dla życia. Stąd konieczność unikania zbędnych walk. 

Rozwój społeczny kotów

Kocięta rodzą się niesamodzielne. Odczuwają zapach i dotyk, co pozwala im na podejmowanie wysiłku zbliżania się do matki, od której są całkowicie zależne. Matka karmi kocięta, które do około czwartego tygodnia życia (czasem dłużej) nie są zdolne do korzystania z pokarmów stałych. Kotka przez trzy pierwsze tygodnie życia kociąt, poprzez wylizywanie im okolicy krocza, wyzwala u nich odruch oddawania moczu i kału. Także ze względu na ograniczoną zdolność do utrzymywania właściwej temperatury ciała kocięta są w tym czasie zależne od jej obecności.
Po okresie neonatalnym rozpoczyna się, trwająca do 8. tygodnia życia, socjalizacja. Ten okres rozwoju ma kluczowe znaczenie dla kształtowania się relacji społecznych kotów i umiejętności przydatnych w dalszym życiu. Wpływ środowiska i zdarzeń, z którymi kocięta mają do czynienia w tym czasie, jest nie do przecenienia. Nadal przebywają pod ścisłą opieką matki. Przejawiają coraz bardziej złożone zachowania społeczne i uczą się „kociej mowy ciała” – interpretacji sygnałów wysyłanych przez inne koty i właściwego reagowania na nie. Uczą się, jak rozpoznawać potencjalne zagrożenia i reagować na nie, jak zdobywać pożywienie itd. Naśladują przy tym matkę, a także inne koty z otoczenia. 
W okresie młodzieńczym, trwającym do 14. tygodnia życia, kocięta nadal prz...