Błonnik w diecie kota

Obecność skrobii w diecie ścisłego mięsożercy, jakim jest kot domowy, podyktowana jest raczej kwestiami ekonomicznymi niż potrzebami gatunkowymi zwierzęcia. 

Ze względu na niską cenę surowca producent karmy może obniżyć koszty własne oraz uzyskać wyższą marżę ze sprzedaży produktu końcowego. Wytyczne organizacji FEDIAF (Europejskiej Federacji Przemysłu Karm dla Zwierząt Domowych) milczą na temat zapotrzebowania kota na skrobię. Co jednak w kociej misce robią węglowodany pod postacią błonnika? Jak obecność tego składnika wpływa na kocie zdrowie? Czy i kiedy należy wprowadzić jego suplementację do diety pupila? Choć zagadnienie to w dalszym ciągu jest badane i naukowcy wciąż szukają odpowiedzi na wiele pytań z nim związanych, warto pochylić się nieco uważniej nad znaczeniem błonnika w kociej diecie.

Błonnik – informacje wstępne 

Określenie „błonnik pokarmowy” zostało użyte po raz pierwszy przez brytyjskiego badacza Ebena Hipsleya w 1953 roku. 

Błonnik pokarmowy (inaczej włókno pokarmowe) to grupa związków złożonych, posiadających w większości strukturę węglowodanową. Zalicza się do nich jadalne polimery węglowodanowe naturalnie występujące w żywności, w tym polisacharydy ścian komórkowych roślin (celulozy, hemicelulozy, beta-glukany i pektyny), ligniny, inuliny, gumy, śluzy i inne.

Jeśli chodzi o ligniny, to – chociaż stanowią część ścian komórkowych – nie uznaje się ich za węglowodany, a za polimery fenolowe. Oligosacharydy oporne na trawienie również zaliczane są do włókna pokarmowego. 

Błonnik pokarmowy zaliczany jest do grupy węglowodanów złożonych, które nie ulegają strawieniu w organizmie. Ze względu na tę właściwość synonimicznie stosowane są następujące pojęcia: „węglowodany niestrawne”, „niedostępne”, „nieglikemiczne”.

Przyjęta nomenklatura oznacza, że substancj...