Kocia depresja

Według definicji zawartej w książce Zaburzenia zachowania kotów autorstwa Sabine Schroll i Joëla Dehasse’a, depresja jest złożonym stanem patologicznym, który prowadzi do wielu rozmaitych objawów. Autorzy zwracają uwagę na fakt, iż symptomatyka depresyjna, występująca u kotów, bardzo często doprowadza w pierwszej kolejności do kontaktu nie z behawiorystą, lecz z lekarzem pierwszego kontaktu. Jest to choroba, która wywołuje rozdrażnienie oraz prowadzi do utraty radości (tzw. anhedonii), utraty motywacji oraz braku zdolności do podejmowania decyzji. Kot przeżywający depresję staje się bowiem wycofany i apatyczny, rezygnuje z kontaktów społecznych, przestaje dbać o pielęgnację swojej okrywy włosowej, nie przejawia apetytu, przestaje znakować otoczenie pazurami i gruczołami policzkowymi – krótko mówiąc, reaguje tak, jakby cierpiał na dolegliwości fizyczne.
Jeśli rozwój zaburzeń depresyjnych będzie postępował, mogą pojawić się zachowania bardziej kojarzone z problemami behawioralnymi, takie jak: łysienie psychogenne, zaburzenia snu, pozakuwetowa urynacja i defekacja oraz agresja, która pojawia się zarówno ze względu na rosnącą irytację i towarzyszące jej napięcie, jak i na podłożu lękowym. Zespół konkretnych objawów będzie zależał zarówno od stopnia nasilenia problemu, jak i od czasu jego trwania – inaczej wygląda u kota depresja ostra, a inaczej przewlekła. 
Koty doświadczające zaburzeń depresyjnych często poruszają się na ugiętych łapach, z brzuchem przy ziemi, bywają przygnębione lub rozdrażnione, rezygnują z aktywności i zabawy oraz sprawiają wrażenie mocno zmęczonych. Powstający w wyniku rozwoju depresji brak odpowiedniej reaktywności na bodźce jest efektem utraty przez zwierzę zdolności adaptacyjnych. Dzieje się tak, kiedy kot jest wielokrotnie wystawiany na jakiś negatywny czynnik, którego nie jest w s...