mgr inż.; behawiorysta oraz zoofizjoterapeuta w Katedrze Epizootiologii i Klinice Chorób Zakaźnych, starszy technik w Zakładzie Behawioru i Dobrostanu Zwierząt na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie. Założyciel grupy behawioralnej działającej w Lubelskim Schronisku dla Bezdomnych Zwierząt. Behawiorysta oraz kynoterapeuta w fundacji „Drużyna Mieszka”. Na co dzień mieszkający w nieustannie zmieniającym się stadzie psów i owiec, poznając w ten sposób zachowania tych zwierząt. Pasjonat pasterstwa tradycyjnego. Pracuje nad projektem wprowadzania owiec na nieużytkowane tereny zielone, organizuje wypasy na terenach miejskich. Szczęśliwy właściciel dwóch białych owczarków szwajcarskich Mia i Miszi, posiadających certyfikaty psa pasterskiego oraz terapeutycznego.
Prac naukowych i popularnonaukowych na temat psów powstało już bardzo wiele. Jednocześnie nauka powinna zakładać pełen obraz niezamykający się w żadnych nurtach czy ideologicznych ramach, ponieważ wtedy staje się pseudonauką. Przez wiele lat mieliśmy do czynienia z nurtem nauki opartej na założeniu występowania wśród psów silnej potrzeby dominacji i hierarchii, opartej na sile. Na szczęście, ten nurt mamy już dawno za sobą.
Coraz więcej ludzi decyduje się na powiększenie rodziny o psiego towarzysza. Chodzą z pupilem do weterynarza, karmią, wyprowadzają go na spacery, budują z nim więź, deklarują miłość. Czy jednak jest to zdrowa relacja, zaspokajająca jego potrzeby emocjonalne i fizyczne?
