Papugi lubią zabawę

Z dzisiejszą wiedzą i świadomością nie zawsze podobają mi się warunki przetrzymywania albo sposoby traktowania papug. Z drugiej jednak strony często odnoszę wrażenie, że są to ptaki, które lubią ludzkie towarzystwo i wszelkie formy zabawy. Pod tym względem są ewenementem na tle innych ptaków, stanowiąc zaledwie wybrany 1% tych najbardziej inteligentnych. Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że są wyjątkowo piękne i wyjątkowo inteligentne. A to już wybuchowa kombinacja. Powinniśmy jednak jakoś przeciwdziałać potencjalnym nieszczęściom, bo inteligentny, a nudzący się ptak to problem tak dla niego samego, jak i dla właściciela.
W przypadku dziko żyjących papug inteligencja przydaje im się po to, by kombinować, jak najlepiej pozyskiwać jedzenie, nawiązywać więzi socjalne, bronić się przed drapieżnikami, ale też, jak wspomniałem, bawić się. Psoty to dla papug prawdziwa frajda, bowiem poprawiają funkcjonowanie ich mózgu, a wręcz w literaturze fachowej wspomina się o endogennych opioidach, co przypomina nasze uzależnienia behawioralne, od biegania albo grze w smartfonie. Tak tworzy się nieco zapętlone koło – inteligencja jest niezbędna do wymyślania zabaw, ale różne formy zabaw kształtują inteligencję. Nieprzypadkowo ptaki bawiące się – krukowate i papugi właśnie – to te, które potrafią wykorzystywać narzędzia. Ten sam narząd – ptasi mózg – odpowiada za zabawę, ale też całkiem poważne majsterkowanie, pomocne w wyborze miejsca na gniazdo i zdobywaniu pożywienia. To fakty, które ornitolodzy znali od dawna, a wiedza o nieprawdopodobnych zdolnościach papug przedostaje się do hodowców. 

Zabawa z destrukcją w tle

Jako się rzekło, papugi lubią zabawę. Czasami bardzo specyficzną, z destrukcją w tle. Opisywano bowiem, jak aleksandretty czy ary brały do dziobów i niszczyły wszystko, co się dało – plastikowe elementy klatek, patyczki, a nawet drabinki. Co sprytniejsze potrafiły otwierać drzwiczki i uciekać. Jednak przecież nie o destrukcję chodzi, a o to, by nawiązać kontakt z ptakiem. Estetyczny, a nawet terapeutyczny – obserwacja papug to wszak wytchnienie dla mózgu, ich ubarwienie jest wspaniałe, a myślę, że każdy – kierując się rozsądkiem, potrzebami, a także zasobnością portfela – może dobrać odpowiednią papugę dla siebie. Pamiętajmy jednak, iż to wybórna długie, a nawet całe, życie. Papugi, zwłaszcza największe gatunki, bowiem należą do ptaków długowiecznych, uczących się, lubiących towarzystwo i pewne wyzwania. Jeśli ich nie ma, to żywot papugi bywa zwyczajnie smutny, a by go sobie osłodzić, ptak kombinuje, co by tu 
zbroić. Lepiej jednak zapobiegać niż gasić – i akurat w przypadku papug przetrzymywanych w niewoli to stare powiedzenie może mieć wręcz literalne znaczenie. Co zatem zrobić?
Zacznijmy od klatki albo lepiej woliery. I powiedzmy wprost – kto nie ma odpowiednich warunków, zdecydowanie nie powinien dokonywać zakupu zwłaszcza większych papug. Może zadowolić się papużkami falistymi, nierozłączkami albo nimfami. One też są ciekawe, wprowadzają miłą atmosferę, a samo powstawanie form barwnych u falistych budzi fascynację i skłania do dokładnych obserwacji. Z kolei niektórych gatunków, choćbyśmy bardzo chcieli, nie możemy hodować, choć mogłaby to być nie lada frajda, zwłaszcza dla fascynatów ptasiej inteligencji. Do takich chronionych papug, z praktycznym zakazem przetrzymywania w niewoli, należy kea. To papuga duża, wielkości wrony, żyjąca w Alpach Południowych na Nowej Zelandii. Teraz krytycznie zagrożona, kiedyś całkiem liczna, a nawet tępiona, ponieważ niszczyła plony i infrastrukturę. Kea ma czym to robić, bowiem dziób ma solidny, potrzeby spore, ciekawskość jeszcze...